Trotwaer. Jaargang 19

[p. 75]

Margryt Poortstra

Wjerklank

in fiere stoarm
út lang ferfleine dagen
stoart him op 't lege lân
as yn de ûnbedike tiid

healdronken fleagen
fan fersliten seemansliet
sykje útwei
yn in âlde wyn

wa't oer
de lippen slikket
priuwt
de lêste kerrels sâlt

[p. 76]

Kearpunt

do bist der inkeld
ien mear
mear net

dit is it swarte
stjerrend kâlde gat
de fal
dy't ik erchtinkend
foar myn fuotten fielde
fan it earste leavjen ôf

ik bin
de keale froast yn 'e keamer
winterwyn
wreed op 'e loer

do bist net mear
it wûnder dat my yn 'e skurte foel
in ûnfersetlik sjongen
op de boaiem fan it bestean

ik bin
de ferklaaide leauwer
dy't falske klean ôfleit
en neaken
neat mear te spyljen wit

ik bin de skôger
los fan tekst en tekens
dy't ik dy jierren
fan de lippen lêze koe

dit is foar it earst
myn tinken sûnder dy
myn leafde net

[p. 77]

 

ik gûl dy net tichtby

 

net langjend, twingend

 

net mei fiere hannen

 

neat

 

wol ik mear fan dy

 

no net

 

 

 

mar yn e nacht

 

raas ik it neat

 

ta splinters