Trotwaer. Jaargang 15

[p. 306]

Hans van Straten/Jac. Dykstra

Foar dit spesjaalnûmer ha 'k in fers foar kar nommen út in bondeltsje fan Hans van Straten mei as titel Droomcensuur: achttjin gedichten út 'e jierren '46-'78, útjûn yn in oplaach fan 340 stiks. It boekje is yn 1980 ferskynd en sjocht der wol kreas út. De ferzen binne, sa't it liket, makke troch in dichter mei in lytse, tige beheinde produksje.

It is nuver, mar datsoarte útjeften makket mij altiten nijsgjirrich. Dat is grif ek de reden om it fers Eens te meer yn it Frysk oer te setten.

Hoewol't de bondel oer 't ginneraal net sa geef is, befettet it fers Eens te meer in tal moaie fynsten. It fierdere boadskip sil elk wol dúdlik wêze.

Eens te meer

Alles is weer hetzelfde,/een straat verdrinkt in een straat,/huizen in huizen,/dezelfde mist is hangende gebleven.//Zie, de nacht waait aan,/in de holle portalen van je ogen./Een maan ontdoet zich langzaam van haar vorm.//Alles had nog goed kunnen komen/als ik jou niet had gevonden/verminkt in de ruïnes van de slaap,/maar hoe wist je dat ik je moest dragen/over de duinen en de moerassen/naar een weiland nat van verdriet?//Zo zul je altijd blijven/een schim aan de rand van mijn denken/een ster aan elk van je wimpers/je benen geklonken in blokken wind.//Ik heb weer minder reden om te leven.

[p. 307]

Op 'en nij

alles is wer itselde,
in strjitte wurdt yn in strjitte wei,
huzen yn huzen,
deselde damp is hingjen bleaun.

sjoch, de nacht wurdt rûzich,
yn 'e holle portalen fan dyn eagen.
in moanne nimt har foarm stadich ôf.

alles hie noch goed komme kind
as ik dy net fûn hie.
skeind yn de púnfal fan 'e sliep,
mar hoe wistest dat ik dy drage moast
oer de dunen en de sompen
nei in greide wiet fan fertriet?

sa silst altyd bliuwe
in skym oan 'e râne fan myn tinken
in stjer, oan al dyn teisters ien
dyn skonken klonken yn blokken wyn.

ik ha wer minder reden om te libjen.