Trotwaer. Jaargang 15

[p. 114]

Geart van der Meer

XI

mar freegjen hat gjin doel yn dit net antwurdzjend
hielal. wa't sûnder goaden libbet, fragen moat
er net mear stelle. ien ding is wol wis: al hoe't
men op jins wyfke omstreaket, gedichtsjes riuwend
troch it libben bûkelt, goed jins bêst docht bij it
sykheljen - ienkear komt de tiid dat de fuotten
rjochtút moatte, en dan sil men foargoed witte
wat rintsje ferver ek al sei: ‘'t i' mar sa't it
is, mar 't i' ma' sa’, en dêr is, leau ik, alles
wol mei sein. en wol men ‘ivichheid’ en ‘skientme’
sjen (en dat bín dochs synonimen?), dan sil men
dy séls skeppe moatte, en út eigen gaos
sil de geast koarte kosmoskes fan harmony
opdreame moatte, mei soms flardsjes melody.

[p. 115]

XII

josquin (o alma redemptoris mater, o!
seinge mem fan ús ferlosser. jo dy't skepen
ha jo eigen skepper) - hoe hat hij der weet fan
hân dat muzyk, it himelsk ingletongjen, ta
ús hart yntsjocht wat ús fersoenje kin mei riik
en tsjêf en ai 't fergean - fergean moat de gearskik
ek fan dísse toanen, dísse stimmen, en ek
myn harkjen hat begjin en ein. mar dit muzyk
iepent yn ús inerlik in ûneinichheid,
sûnder mjitte, sûnder tiid. want de oardering
fan toanen wurdt yn 'e geast ta de opheffing
fan oarder, en ein wurdt begjin, en einichheid
ûneinichheid. soms is de minsk syn eigen god,
skept er himsels ta minske, eigen heechst gebod.