Trotwaer. Jaargang 15

[p. 31]

Geart van der Meer

VIII

al pûpertsjeglidend, doe't mem even net seach,
koe myn suske krekt bij de hege kûnttsjettel.
doe wie de waskdei dien. trije dagen letter
wie se dea, nei fûle pinen. mar o, hoe sear
moat dat heit en mem dien ha: ‘it famke’ ferlern,
geskink fan har god, in pân. geartsje. tegearre,
op knibbels, ha se god smeke om dat stjerren
mei nij libben soenje te meien. en dat bern,
god ôfsmeke, in nij pân, bin ik. en nei myn
berte hat in earme frou yn 't doarp in som jild
krigen, as tank oan 'e hear. dat haw ik noait field
as bespotlik, ik ha 't as pynlik ûndergien
dat ik, atheist, wûn bin yn godsbetrouwen,
en bestean fanwegen ûnferwrigber leauwen.

[p. 32]

IX

wêrom bestean ik noch? de bûthússolder wie
heech genôch oars. en dêrûnder stiek in kraan ta
de muorre út, mei boarnamers dêrnjonken. sa
te sjen genôch, mei dy betonnen flier. heit stie
mei de foarke toppen hea troch de healûken
te skowen. ik tyske wat bij it ledderslûk
om, die in stap twa achterút, en mei in dûk,
bekkelings, bam, lei 'k tusken de amers, hûk in
skrik foar ús heit, dy't lykwols doe't er nei ûndren
stode, in jonkje fûn dat al wer stie en neat
mankearre, net ienris gûlde. kinne jim der eat
oan dwaan, kraan, amers, lûk, flier? jim as bisûndre
gearskikking wiene omdôch.

dat de fraach bliuwt stean:

hoe koe dat? wêrom libje ik noch? wêrom bestean

[p. 33]

X

ik. wêrom bin ik der noch? it swarte wetter
ûnder it stap. ik lei op knibbels en bûgde
mij foaroer, boartsjend, en fielde hoe't it sûgde,
dat swarte. dat swarte. ik bin yn it wetter
fallen en ik flean ik sweevje troch it wetter
it is om mij it is yn mij o it is mij
ik sjoch ik bin draaiende stippen binne mij
ringen fan blau ljocht blau blau sá blau it wetter
boppe ûnder binne net mear inkeld wetter
weagjend. mij. mar wat wie sterker?

mij moast skieding

ferneare yn ik en dat. want de ferlieding
wie it bern oermânsk. it kopke boppe 't wetter
(eefkes) rôp kalm: durkje, wolst mij der úthelje?
sels bin 'k no de priis dy't ik dêrfoar betelje.