Trotwaer. Jaargang 14

[p. 16]

Geart van der Meer
Trije fersen

fan it swetteleaze wûn

in strykstôk, in fioele en twa hannen,
it noateskrift, de lucht op fjouwer stringen
triljend, de fluezen yn myn ear, ha bannen
skepen tusken twa geasten. sa ha dingen,

stoflik neamd, it ivich ta skieden twingen
fan selde stof teneate dien. sa skreauwen
ek fingers om de guozzefear, bij 't bringen
op papier, del it ûnbetwingber leauwen

fan dy langlyn befleine geast dat kleauwen
fan tiid en romte wêze kinne as brêgen
tusken sielen, dy't as eilannen bleauwen,
at hja har net oer fiere seeën weagen.

o frjemd riedsel, dat sa it ik de oar fynt -
wreed en iensum lok, dat dat wat skiedt, ferbynt.

[p. 17]

eckernförder bucht

it kâlde sân draacht dyn gewicht net mear
dyn lichte lea is út it weagjend wetter
riisd en is ferdwûn
en spoaren bin ferwaaid foar no en letter
dyn lûd, en o dyn stim, klinkt dêr net mear

in waarme wyn aait dyn gesicht net mear
mar kâlde posters ronfelje it wetter
swart. ek is ferdwûn
it weevjen fan dyn hier foar no en letter
dyn laits, en o dyn glim, blinkt dêr net mear

dêrjinsen skynt it waarme ljocht net mear
dat myldens oan it breeddynjende wetter
joech. ek is ferdwûn
dyn waarmjend eageljocht foar no en letter
dyn loaits, en o dyn sjen, skynt dêr net mear.

't hat west, it is? nee, 't hàt west - nea sjoch ik mear
dij sa as elemint fan wyn ljocht wetter
sân. it is ferdwûn
wat bliuwt is inkeld langst om wer om letter
te sjen te sjen yn eineleas begear

[p. 18]

nei amearika

ús durk sil nei amearika.
mar ik bin noch te lyts
om mei nei it fleanfjild.
doede stiet al mei de auto
op 'e dyk te wachtsjen.
dêr rinne se,
op 'e reed bij germ-en-hesseltsje.
mem foarop.
se hat in hoed op.
en se hat sâlte wangen.