Trotwaer. Jaargang 4
(1972)– [tijdschrift] Trotwaer–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 293 [53]]
| |
Oft de lessen fortuten dwaen scille, kom ik net to sjen. Ik bin al wer yn Fryslân as de nije lichting oankomt. Freegje jimme my, hwet ik tink fen de útwirking dy 't de wirden fen de adjudant op syn hearders makke hawwe, den mat ik, om jimme de wierheid to sizzen, as myn miening útsprekke, dat it bûter oan de galge wier. 't Mankearre der oars net oan, dat wy net faek enôch it selde lexom krigen. Us adjudant repetearre ek lyk as in oare skoalmaster. En dochs sei ik, dat syn wirden gjin fortuten dwaen scille. Wierne 't ek al gjin pearels, hy miende it goed, mar syn redenearringen kamen sikerwier meast foar swinen to lânne. Ik mirk dit, do 't ik lústere nei in petear fen twa frijwillige korporaels, do 't hja fen de theorieles ôfkamen. ‘Nou, wat zeg je er van? 'En mooie zedepreek, he?’ ‘Hij kan doodvalle (de adjudant, miende er), dat kan hij. Hij lult je gaten in de sokke.’ ‘Dan meent hij ook nog, dat wij daar gehoor aan geve! Godv......... daar zulle die boerkes van opfrissche.’ ‘Ja, ik zal ze ook, net als verlede jaar, eerst bl...... s raar, dan hier en daar, Godv...... uitvloeke, dat ze haar bes......... kerel.’ ‘Toen ze verlede jaar aankwame, kwam daar een zoo'n knul bij mij en zei tegen mij: Menheer mot ik hier legge? Ik zei: Verrek! wat dondert mij dat al wou je onder de pomp ligge gaan.’ ‘Dan kijke ze zoo verlege, hé?’ ‘Ja, en die ouwe kerels! Verlede jaar keerden ze | |
[pagina 294 [54]]
| |
den eersten avond, en toen vroeg er een of hier niet 'en overste was. Die naast hem lag zei: ‘daar ligt wel 'en korporaal in den hoek,’ en toen komt zoo'n stinkert bij mij en zei: ‘kaperaal, ze gooie mij met het bed onderstboppe as ik sliep.’ Ik hoorden hem wel, maar liet hem stil roepe: toen schudde hij mij. Ik zei: ‘wel Godv..... se knul! zul je mij ook legge laten als ik slaap? Ik zal je Godv........ in de politiekamer dondere,’ en die kerel, jongen, weer weg. Bedopmake kon hij ook niet; toe ging hij maar weer zoowat liggen, maar hij durfde geen mond meer ope doen. ‘Ja, dat was bij ons ook zoo mooi. Toen ze de tweede dag hun wapens krege, hadde ze 's avonds de randsel op 't kasje liggen, en daar hadde die ouwe kerels touwtjes aan die randsels en 'en bakkie met drinkwater er boven op. Als ze dan sliepe trokke ze die randsels daaraf: toen viel dat bakkie met drinkwater hem in eens op de kop, en dan de randsel. Lache, jongen, ik heb me haast dood gelache. En dan die kerels tege mekaar; je kunt die bl...... s haast niet verstaan: 't is hier zoo goed neyt als thoes.’ Ik scil mar net mear fen dit petear opskriuwe. It waerd ho langer ho moaijer, alteast nei hjar smaek. It stie hjar danich oan, dat de âlde soldaten de earste moarns net for in dûbeltsje it bêd opmeitse woene fen dy oankommelingen, mar easken dat dizze hjar de jouns yn de herberge traktearje scoene, hwêrop hja dy ‘knullen’ den yn de gemienste gatten brochten. As er hwet minder bisten en hwet mear mins- | |
[pagina 295 [55]]
| |
ken ûnder it ‘kader’ wierne, den waerd it tsjinjen frij hwet better. De minister fen oarloch seit nou, dat de discipline gâns to winskjen oerlit en nou wol er insubordinatie (ûngehoarsumens) stranger straft hawwe. Leau frij, dat de insubordinatie net by de minderen foun wirde scoe as de haden hwet minder gemien wierne. De subornatie (omkeaperij, heimelike forlieding) mocht tominsten wol stranger straft wirde, scoe 'k tinke, en net allinne ûnder de sljuchte soldaten. De minister skynt er net om to tinken, dat, as er de treppen skien meitsje wol, den tsjinnet er fen boppen ôf to bigjinnen. Moast elk foar syn eigen nûmmer yn tsjinst, den scoe der sikerwier heel hwet foroarje. Den kamen der klachten oer de bisthaftige bihânling, oer 't sedelik formoardsjen fen de miliciens, ek ris út de hegere klasse. Nou is 't de gemiene man dy der om lije mat, en hwet dy seit, dêr wirdt net sa folle acht op slein. Dit is nou myn lêste brief út den Bosch. Sa 't ik sei, ik bin al thús ear 't jimme him lêze. Meiskien skriuw ik, as ik yn Fryslân bin, yette wol ris oer 't ien en oar, dat my noch yn 't sin komt. Hwet scil ik bliid wêze as ik de kaserne for goed forlit en op nei hûs spoar. Hwent yette sjong ik mei heel myn hert: Fen alle lânnen op de wrâld
Is 't Fryslân, hwêr 't ik 't meast fen hâld.
|
|