Trotwaer. Jaargang 4

[p. 259 [19]]

Fyfte brief.

Nou ha wy den ris greate manoeuvres makke, sa 't it hjit; dat wol sizze, wy hawwe oan 't oarlochboartsjen wêst. Och, och, hwet gyng dat er troch! Mar ik mat bigjinne mei it bigjin. Ik kom wol in bytsje efteroan, mar better let as net. 't Wier snein de 19 Augustus do 't wy ús spillen neisjen litte moasten troch de batailjons-commandant. 't Kaem der foaral op oan, dat wy alles goed ynpakt hiene, wy moasten de folle lading ynhawwe. Ik siz 't jimme, dat bitsjut hwet. In infanterist is den wol in lêstdier. Folle sin hiene wy net oan dat gesjou en dêrom brochten wy yn stilte do 't tsjuster wier, en nei de wacht op 'e ‘rustkamer’ in slok presentearre to hawwen, hwet wy tochten misse to kinnen, mar op 'e rêstkeamer. Dêr koe 't wol rêste. Wy hâlden lykwol genôch. De moandeitomoarns fjouwer ûre, wier 't reveilje; healwei seisen stapten wy op. In ein founen wy net gau. Troch in stik fjouwer fiif doarpen marsearden wy. Einlings wier 't halt en krigen wy ynkwartiering by de boer. Dat wier to Vechel. Dêr koene wy do hwet rêste, mar de oaremoarns healwei seisen, sa waerd er sein, moasten wy by peal 26 wêze. Hwêr 't dy wier? ja, dat joech in moeite om dy to finen. Gjin ien fen uzen en ek de boeren wisten 't net. Ik tocht, sa koe 't, as it ris tinken wier en wy tsjin in echte fyand oerstiene, wol ris gik útkomme. Moast min ús liedsljue net earst op de hichte brocht hawwe? Wy roanen en roanen en kamen saun ûre to plak, mar do wier 't oare folk

[p. 260 [20]]

al lang foart. Al wer rinne; einlings foanen wy hjar. Us sersjanten forontskildigen ús en do wier der fen straffe gjin sprake mear. Hwa moast ek straft wirde? Wy hiene roan, dat wy blaeiden. Op de Udensche heide waerd halt halden. Der groeven wy kûlen yn de groun, om 't iten to sieden, der waerden wer tinten opslein, en do - nei 't itcn? Rêste, miene jimme? De measten al, mar ús companij moast op 'e wacht. Wy moasten op de fyand passe. Dy nacht foel lang, 't reinde op 't lêst, dat it hwet die. Trochwiet wierne wy do 't wy ôflost wirde scoene. Hiene wy do mar rêste kinne. Mar jawol! dêr waerd de fyand sjoen. Och, hwet hawwe wy sketten. Hwet fleagen de koegels; né, 't wier sabeare, de losse patroanen. Wy hiene de politiemûtsen op en ús fyand de sjako. Tongersdei hawwe wy de greate slach slein, en - forlern. Dat wier fen sels foarút sa bisteld. Is't net in gikkeboel!

Rom soppen wy net yn 't fjild. Fen iten kaem net sa folle. As 't rjocht gien hie, hiene wy yette hwet ekstra jild bard, mar ik tink, dat ús haden it for ús biwarje. Ho lang? Dat wit ik net. Wol rekkenje ik, dat wy der net op fêstsje kinne. Yn 't kamp is 't net folle sûnders. 't Is eigentlik in bistelibben. Min komt hast om fen kjeld troch de wiette. De freedtomoarns wierne de greate manoeuvres ôfroun. Do moasten wy healwei fiven wer op marsch. En dat mei foetten, dy 't er net o sa bêst útseagen. Der wieren al forskate nei 't hospitael oerbrocht. Hwet foel ús dat rinnen swier! Ho fierder wy kamen, ho mear der oan de

[p. 261 [21]]

wei lizzen bleauwen. Ik krige it yn 't ein ek krap enôch. Ik bigoan net in bytsje to noasblieden. Do 't wy troch den Bosch teagen seach gjin ien mear op. De noas hinge hast op de groun. Dat wy bliid wierne do wy oan de oare kant fen de stêd wer yn ús tinten wierne kinne jimme wol tinke.

Wol hiene wy in moai bitankje fen de ljutenant-kornel hawn, - in sersjant lies tominsten sa'n ding foar, hwêryn de ljutenant-koronel ús priisge om 't wy ús sa bêst hâlden hiene en hwêryn er sei, dat er mei ‘genoegen de aangename oefeningen’ bywenne hie, mar ús ‘genoegen’ hie net great wêst.

Ik haw nou ek ris by de Noard-Brabansce boeren yn de hûs sjoen. Dêr wier 'f net folle aeps. In keamer mei in stiennen flier, mei in laech modder der oar. Dêr trapen hja op bleate foetten yn om. Fen pronkerij neat, bihalve tafel en stoellen seach ik dêr in swarte kleankast, in Marijebyldtsje, in stik mannich krúskes, en in âld rikkerich stik pompier, dêr op stie: ‘Mensch leeft vroom; eert uw vader en uwe moeder.’ Dat wier wol ienfâldich, net? De minsken wierne goed for ús, en dat wier for ús fen 't measte bilang.

Earst wierne wy bliid, dat wy de kaserne forlitte koene, mar nou koe 't wol ris met ús wirde: Bliid ût, blid thûs.