Trotwaer. Jaargang 4

Fjirde brief.

‘Alle foroaring is gjin forbettering,’ seit it sprekwird, en dat ûnderfine wy ek, nou 't wy ús âlde kaserne forlitten hawwe. 't Is sa, wy forlieten net folle sûnders; in âld wanluzepakhûs, mar dochs, leau frij, dat wy allegearre it âld nêst wer opsochten as wy der mar frijichheid ta hiene. Wy libje nou yn tinten, lyk as fader Abraham en fader Jakob en al dy aertsfaders. Mar ik tink, dat

[p. 257 [17]]

hjar tinten better wieren as uzes, oars woe 'k net ljeafst by hjar forkeard hawwe. Jimme scille mooglik wol witte wolle, ho 't ús tinten der útsjogge. Nou, hja lykje wol hwet op in draeimûnle, hja binne ek roun en den sahwet fyfteheal meter yn 'e trochsneed. Der matte wy den mei ús sechstiennen yn húsmanje. De helt wirdt sahwet ynnomd troch de sliepplakken. Sliepplakken, ja elk fen ús het oardel skeaf strie ta syn nachtleger en trije tekkens. Tafels en banken hawwe wy yn de tinten net. Wy rôlje der den yn om lyk as de biggen yn 't bargehok, alline hawwe wy minder romte. Mei dy reinige dagen hawwe wy in bulte kjeld lit. Jonge, as min net droech lizze kin! Wy moasten ús nou hwet bihelpe, sei de ljutenant-kornel. Ik tocht oars net, dat er oefeningen yn 't bihelpen nedich wierne; as 't er op oankomt yn tîden fen oarloch is 't altiid earder nôch. Foar 't nedich is, woe 'k hawwe, hoefde min 't lichem net to slopen.

Wy binne hjir tsjinwirdich drok oan 't skiifscjitten. Der binne wy allegearre net tagelyk mei dwaende, ek gûds dy 't den twiskentyds gymnastisce oefeningen hâlde, ûnder oaren ek yn 't bajonet-fjuchtsjen. Dêrby hearde ik it folgjende petaer twisken in sersjant en in soldaet, dy 't net sa heel rom mei forstân bideeld wier.

Sersjant. ‘Je staat nu zóó, en nu laat je die hand opschieten tot den beugelkrop en dan stoot je hem in zijn verdommenis ter hoogte van de borst.’

De soldaet probearre it, ho 't er moast, mar

[p. 258 [18]]

't gyng net goed, den staette er to heech, den wer to leech of hy foel er mei de hele hûd op.

Sersjant. ‘Je durft godverd. niet! Stoot hem maar in zijn tabernakel. Dan zit zoo'n kerel altijd min of meer vast aan de bajonet, maar weet je wat je dan doet? Dan sodemieter je hem op de grond en dan zet je hem de poot op zijn ribbekast en dan draai je dat bajonet een weinig om, dan is hij er daadlijk uit. Vat je dat?

‘Ja sersjant,’ wier 't andert.

De sersjant baude him nei. ‘Ja sergeant, en je begrijpt er geen bl..... van. Neen, geen bl.....! Zie nu zoo'n Pilatus Jez. Chr. kruist hem! daar eens staan!’

Fierder haw ik dy stichtelike redenearring net heard. Tink nou net, dat ik wer oer ús haden kleije wol. Ik haw net op 'e bihanling tsjin. De kazernetael is ús nou wol bikend, dêr hearre wy net frjemd mear tsjin op. 't Is hjir sa fatsoenlik net lyk as by de boargers.

Ien ding mat 'k yet sizze. Ik mien opmirken to hawwen, dat sommige sersjants rjue jild liene fen de stakkerts ûnder de miliciens. Dizze krije hwet hja liene nea werom en doare dochs net kleije.

Ik haw dizze brief mei potlead skreaun, om 't ik hjir gjin inket haw en 't hjir ek net hawwe wol, om 't ik it dochs net bihâlde kin. Under tsjinst is 't lienen sûnder freegjen tige yn de moade. Dat is oefening yn 't kaepjen. Yn oarlochstiid binne der ek altiid kaperskippen, net?

For diss'kear wol ik de brief mar slute. Tonei ris wer.