Tirade. Jaargang 45 (nrs. 388-392)

[p. 234]

Tonnus Oosterhoff
Gedichten

Een goed mens is iets heel eenvoudigs,
maar laat je hem vallen, dan kun je hem weggooien.
Als het verband eruit is, krijgen
de knapste vaklui dat er nooit meer in.
Je kunt hem weggooien, hij is niets meer waard.

Koeien worden als ze gedwongen
elkaars merg en kop hebben gedronken
bij duizenden over de kling gejaagd
want er mocht eens één zo'n kostbaar, uniek...!

Een mens is echter zo vervangbaar als een gloeilamp.
Draai in de fitting van een kapot goed mens
een nieuw goed mens en je hebt licht.

Ook een goed gedicht is eenvoudig.

Nooitvanzijnlangzalhijleven

Ik houd een onderdeel over

[p. 235]

 

In het wereldplat hangt de mens aan een paar draden,

 

één ervan de slaapdraad.

 

Is die lang, zo ligt de mens languit,

 

iedere beweging kost moeite.

 

 

 

‘Wat is het dat daar kronkelt?’

 

‘Zie je het niet? Een van de intelligentste, gevoeligste..’

 

‘Mijn hemel! Niet ⟨Naam⟩ toch?

 

⟨Naam⟩!’

 

 

 

In de wereld hangt de mens aan drie, vier draden slechts,

 

een ervan is de slaapdraad.

 

Is die lang, dan ligt de mens op het oppervlak,

 

elke beweging kost grote moeite.

 

 

 

Kort en licht slaapt de mens die (of: als hij) veel bereikt,

 

handen vleugelborstels en voeten wrijvend,

 

verlangend, bang, niets wetend van

 

het graf.

 

Met al zijn polissen advertenties en nabestaanden uitgeslagen

 

landt hij misschien zacht.

 

 

 

De bergenbewonende bloedwraakmens krijgt, als een schaap,

 

de draden bij de keel doorgesneden.

[p. 236]

 

De dikke vogel op mijn kinderbroekriem

 

wil zingen over wat ie ziet:

 

de bocht van de rivier, aanstromend.

 

Heeft ie geen ideeën dan? Jawel,

 

beste ideeën! Maar piet vindt die zing je niet.

 

Dus

 

Maar

 

neem een ho ding bo ding in je vetklem

 

ho punt bo punt vogelstaart de gollefies

 

vormen een lichtstorm plat op de bek

 

vormen stormstromen in de snavel

 

snijdt het eigen licht het riet

[p. 237]

 

nu vallen nog door een duistere rede^*

 

elkaar omklemmend in de arena

 

jij mijn gedachte ik jouw bedenksel

 

twee overwelgedanige vaten

 

een van ons wordt het, hij is het haantje

 

een legt het loodje, die wordt de prijs

 

druk wat verloren is af in een tijdschrift

 

dat op de stapel nooit onderop raakt

* ‘nu vallen...’ is ook een fase in een bewegend gedicht, zie: www.tonnusoosterhoff.nl