Tirade. Jaargang 45 (nrs. 388-392)

[p. 194]

J. Eijkelboom
Gedichten

Hij blijft nog op twee wielen overeind,
trekt staande als een maraboe
in 't morgenlicht zijn sokken aan,

al wordt hij 's middags soms
zijn eigen poppenspeler
die aan onzichtbare draadjes
schokkerig zijn schouders rechttrekt

bij de benadering
van een voorname vrouw

[p. 195]

Het paar

 

Houden ze zich aan elkaar overeind?

 

Hoe dan dat onstuitbare te duiden

 

van hoe zij voortgaan, voetje voor voetje

 

weliswaar, maar vastberaden.

 

 

 

Al wordt dat weer gelogenstraft

 

door haar verdwaalde glimlach

 

waarnaast zijn fonkelnieuw gebit

 

het late zonlicht evenaart.

 

 

 

Hij heeft voor haar nog alles over:

 

haar tasje bungelt

 

aan zijn ontzaggelijke hand.

[p. 196]

Een tel of zes

 

Misschien is dit het laatste

 

dat zal blijven: flarden landschap

 

meestal niet thuis te brengen

 

maar autonoom van helderheid.

 

 

 

Platanen in hun blote bast

 

langs een herkende weg

 

- maar waar, waar ook alweer -

 

in een bestoofde hitte

 

 

 

die lijkt op ongevraagd geluk,

 

zich zomaar in den vreemde

 

thuis te voelen, en dat bewaard

 

voor wel een tel of zes,

 

zeg zeven.

[p. 197]

De merwede

 

We moeten het er maar mee doen,

 

Richard, met dit gelijkmatige

 

water, deze vertraagde snelweg.

 

 

 

De schipper in zijn verstelbare fauteuil

 

draait allang geen rad meer in 't rond,

 

verheft zich hydraulisch boven kisten als huizen,

 

 

 

ziet de restanten riet over het hoofd

 

waartussen wij in voorwereldlijke kano's

 

soms scholen voor onweer of om degene

 

 

 

die voor ons zat gelegenheid te geven

 

het hoofd in onze ontvankelijke schoot te leggen;

 

de dronkenschap van gekneusde biezen

 

 

 

die je dan overviel. O, take me

 

to the water, bring me to the river,

 

opnieuw en opnieuw.