Tirade. Jaargang 45 (nrs. 388-392)

[p. 180-181]

[p. 182]

Ubaldo Sichi en George Moormann
Het meesterwerk

Zo kwam er eens een leerling
die mij om de perfecte afbeelding
van een vlinder vroeg. Ik tekende
een gehavende bloemenweide, vervolgens
een naar adem snakkende kikker.

[p. 183]

[p. 184]

 

Ten tweede male kwam dit ontevreden

 

schepsel en eiste op hoge toon een

 

natuurgetrouwe foto. Ik knipte en knipte

 

en keer op keer verscheen het huis van een slak,

 

het hemels balkon voor de software van een ei.

[p. 185]

[p. 186]

 

Wederom weigerde hij het beweeglijk oog

 

van mijn camera te verstaan. Ook

 

mijn opmerking ernaast te denken,

 

als een vlinder achteruit te vliegen of

 

stil te staan, viel niet in goede aarde.

[p. 187]

[p. 188]

 

Op mijn zolders van vroeger

 

de schetsen en aantekeningen die hij

 

al te graag begrijpt. Roltongen van bladgoud,

 

zo precies dat er tot op de dag van vandaag

 

opkopers zijn die zweren nectar te ruiken.

[p. 189]

[p. 190]

 

Onfeilbaar de irissen die zich bewegen als

 

een smeulend vuur. Zij zoeken niet het oogverblindende.

 

Hun oogleden zijn als wakkere teugels, vleugels

 

die hoger en verder licht tot een schaduw ijken.

 

 

 

Vochtige velden, die treuren om het innig besef

 

dat ook wij mensen vlinders zijn.

[p. 191]

[p. 192-193]