Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 130]

[p. 131]

Erik Menkveld
Gedichten

Een boommarter die te veel
droomt en roemloos van zijn tak
in de bodembedekkers stort?

Een roodbuikvuurpad die zich
dagenlang niet lekker voelt
en ook nog opgegeten wordt?

Een eekhoorn die misspringt?
Een edelhert gebeten door een
rat en niet eens uit boosheid?

Een jeugdige weesegel
met wintermoeilijkheden
als chronische slapeloosheid?

Geen zielig dier zo zielig
als ik: een vogelvriendelijke
hond die nooit de opvangvolières

in mag vanwege het gevaarlijk
vertekende hondbeeld na uitvliegen
bij de genezen probleemvogel.

[p. 132]

Opgediept

 

Zoals een pasgeborene de geboortestad

 

vermoedt die hem omgeeft, bevroedt

 

men nu het ritueel waar ik uit overbleef;

 

 

 

minutieus belicht, tot in mijn koolstof

 

doorgemeten, lig ik onbegrepen

 

het onwennige, piepkleine heden

 

 

 

van deze vitrine in. Tonen kan ik mij,

 

toelichten niet. Moet ik daarvoor

 

eeuwen in de grond hebben gezeten

 

 

 

en als kurkurn met resten van zestig

 

zanglijsterborstjes uit een Romeinse

 

latrine bij Nijmegen zijn opgediept?