Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 24]

Willem Jan Otten
Gedichten

Een ongeschoolde dobbelsteen kreeg steeds,
als hij gerammeld werd, de geest.
En hem gewerd: le coup de dé, c'est moi.

Hij merkte het meteen. De worp werd val.

Al heb ik niet te willen welke zijde
van mij boven komt: ik ben ik en val.
Geen zoete broodjes maken het besef
nog ongeseft. Ik ben ik en val.

Hmpf. Onuitsprekelijk
mijn verzuchting. U bent U
en wat te werpen valt.
Dat U leze, werper, mijn getal.

[p. 25]

Vier gebedsresten

U stond weer hoog.
U zei weer niets.
U wierp Uw plestik
vaatjes County Clare
Uw vloedlijn op.
U kromp ons in elkaar,
U onverschillige
gebedenmoordenaar.

[p. 26]

2

 

De wind liet voor het dag werd los

 

en legde zich bij nacht nog neder

 

bij de altstem van het sparrenbos.

 

 

 

Eens breekt hij aan,

 

de windstilte immens.

 

Zo zal het gaan. Wakker

 

schiet je van geen wind.

 

 

 

Het klamboegaas zal open naar

 

verlaten daglicht staan.

 

 

 

Van Veld Een zullen de laatste gasten

 

gisteren op huis zijn aangegaan.

 

 

 

Het is in de binnentent nog nacht.

 

 

 

In het ebbend zwijgen

 

eindelijk te horen ware,

 

als de herinnering aan

 

een kind inslapend in

 

een tent die gisteren

 

nog naast je stond:

 

het zoogdier zee.

 

Het ademt uit.

 

Het ademt zich

 

van nu af uit

[p. 27]

 

Dat één verdwijnen zou

 

was het schandaal.

 

Dat jij verdwijning denken wou

 

en leven kon daarna.

 

 

 

Achter alles vloekt een a

 

je aan tot ja, tot ja.

[p. 28]

3

 

Het daalt tenslotte neer,

 

regel voor regel per gedicht,

 

naar eens en altijd al gekend

 

 

 

de zware stalen deur en die bent U.

 

Sinds U in Uw slot viel

 

bent U in Uw slot gaan vallen

 

 

 

ver beneden in mijn slaap,

 

als was mijn slaap de onuitputtelijke

 

schacht waar in gevallen moet,

 

 

 

als is daar onder onder in

 

terwijl ik vallend slaap

 

de deur, maar die besef ik pas

 

 

 

als hij gesloten wordt terwijl

 

ik droomde dat ik vallend sliep.

 

Dit alles speelt zich af, natuurlijk,

 

 

 

in Uw voortgeduurd verleden tijd.

 

De deur heb ik dus nooit gezien.

 

Ik viel en hoorde (maar het bleef

 

 

 

bladstil) hoe met een dreun

 

en door en door van staal

 

U werd gesloten, oftewel

[p. 29]

 

U viel zich dreunend in

 

Uw slot en ik viel voort,

 

dwarrelend zowat, een vlok

 

 

 

ver van zijn sneeuw, en voort

 

val ik en schreeuw: te laat,

 

te laat, U bent nu dicht,

 

 

 

en daar ontwaak ik straks dus van,

 

en nooit ontloop ik nog de klank,

 

en niet zal ik bevatten dat ik mij,

 

 

 

voor mij, mijn diepstgelegen deur,

 

zal trachten nooit te sluiten,

 

zelfs al sloot U mij voor U.

 

 

 

Mijn dichtste deur, mij, zelf,

 

denk ik mij in, en door, en toe,

 

want langs Uw rand op tijd,

 

 

 

precies op Uw gezette tijd,

 

gleed U die voor ons uit

 

begonnen was Uw dwarrelval,

 

 

 

Uw door U aangestoten val.

[p. 30]

4

 

Geneuried heb je het vandaag:

 

weent niet, ze is niet dood, ze slaapt.

 

 

 

Ze lag aan de voet van het duin

 

met haar handen gevouwen op haar maag

 

en over haar ogen een badhanddoek rood.

 

 

 

Kom je het eens te neuriën, ook jij,

 

je bent niet dood, ween niet, je slaapt?

 

Is dit per slot jouw grote geloof?

 

 

 

Hoor harder, pasgedoopte, hoor

 

wat in het boek geneuried staat,

 

 

 

het onvergeeflijk weerlegbaar feit:

 

ze is niet dood, ze slaapt, ze slaapt.