Tirade. Jaargang 3 (nrs. 25-36)

Langzaam sterft het verleden

Langzaam sterft het verleden: gezichten worden

doodse ovalen

in de herinnering, lichamen hebben geen warmte

meer,

in de zon brandende steden worden vreemde stapels

steen,

landschappen tonen zich hard en onwerkelijk:

brekende verf.

Zo raakt men alles kwijt en wordt men er toe

gedwongen

tenslotte die zwervende tent te bewonen: het

ogenblik -

en niet te zien naar verleden of toekomst als

heiligen proberen,

alleen is men geen heilige maar een vragend wezen,

een mens,

een bekommerde nomade die van hard licht wel iets

afweet,

maar het niet steeds kan velen aan zijn weggedoken

ogen,

verborgen ook voor de anderen met hun vlaggen en

hun wimpels

en hun krioelende wereld eenzamer nog dan de

zijne.

hans andreus