Tirade. Jaargang 3 (nrs. 25-36)

Hanny Michaelis

Langzaam beweeg ik mij voort
door windstille vlakten.
Er is niets meer te vrezen,
niets te verwachten.

Voetstappen blijven
vage geluiden in de mist.
Onbekende stemmen
dringen zwak tot mij door.
Waarom zou ik antwoorden?

Blindelings levend
in het verlengde van je dood
verwijder ik mij onmerkbaar
van je graf, op weg
naar het mijne.

Onzichtbaar
kom je mij tegemoet
op mijn moeizame tocht
door het maanlandschap
van de tijd.

Onhoorbaar
dringt je stem door
tot mijn geheimste
luisterpost.

Jij die al mijn wegen kent,
die mij ontcijferd en gelezen hebt,
blijf bij mij
onzichtbaar, onhoorbaar
en leid mij over de drempel
van de dood.