De Tijdspiegel. Jaargang 32

[p. 215]

Brievenbus.

II.
Naar een groot model.

Wel Edele Heer Redacteur!

Zoo op het oogenblik ontvang ik nevensgaanden hoogstbelangrijken brief van mijn onsterfelijken vriend B. Vis. Natuurlijk zal hij opgenomen worden in de ‘Koekoek’; maar daar dit blad, ofschoon onder hoog patronaat staande, tot heden al even weinig lezers telt als zekere cacographie, zou ik, als het niet al te onbescheiden is, er ook wel een plaatsje voor willen vragen in den alom verspreiden Tijdspiegel. Daar er niets geen haast bij is, verzoek ik u dringend hem onmiddellijk te laten afdrukken, opdat hij nog onder de ooge kome uwer lezers vóór den gewichtigen dag die over het lot van zoovelen, ten minste van enkelen zal beslissen, en alzoo de rampen afgewend worden, die het lieve Vaderland, het vorstelijk stamhuis, de kostbare parel ons door het voorgeslacht toevertrouwd enz. enz. Zie verder alle couranten van welke kleur, en alle strooibilletten van welk formaat ook.

Uw Dw. Dienaar

avis.

Open brief van B. Vis aan Avis.

Amice!

Wij ontmoeten elkander dagelijks op de societeit of in de fabriek, en daarenboven ziet men ons zoo dikwerf te zamen, dat men ons wel eens spottenderwijze de Siameesche broeders noemt. Ik heb dus alle gelegenheid om met u te spreken over hetgeen ik u te zeggen heb. Daarom vat ik de pen op, en zet mijn gedachten op het papier, en geef u dezen brief niet in handen, maar zend dien op zeer officiëele wijze naar uw bureel. (Zoo noemt gij immers dat ding, en niet meer bureau?)

Wat ik u heb mede te deelen is van confidentiëelen aard, eigenlijk heeft er niemand iets mede te maken en zal er ook niet licht iemand belang in stellen. Natuurlijk schrijf ik u dus een ‘open brief’, daarin volgende het voorbeeld van vele wijzen en edelen. Wat ik evenwel niet kan navolgen, en toch zoo gaarne wilde, is die gewrongen stijl of die uitgezochte beeldspraak, waardoor sommige uitverkorenen van ons geslacht, die ook al niet veel meer te zeggen hebben dan ik, zich toch inderdaad den schijn weten te geven van iets hoogbelangrijks mede te deelen.

Over hetgeen ik u nu wilde schrijven hebben wij elkander dikwijls en tot vervelens toe onderhouden. Daarom verzoek ik u, als gij dit schrijven plaatst in uw blad ‘de Koekoek’ (zoo juist door u genaamd toen ik het mijne ‘het Roodborstje’ had gedoopt), dat gij onmiddellijk uw verbazing te kennen geeft over de volmaakte overeenstemming onzer denkbeelden en over de sympathie die gij vindt bij iemand zoo ver boven u verheven of - wilt gij liever - zoo ver beneden u geplaatst, wat, zoo als gij zelf het beste weet, in courantenstijl ongeveer op hetzelfde neerkomt.

[p. 216]

Maar waarover zal ik u schrijven?

Ik verklaar u, mijn hooggeschatte vriend, met alle oprechtheid die in een briefschrijver maar denkbaar is, dat ik het zelf nog niet weet. Het behoeft ook nog niet, dat is bepaald van later zorg. Het voornaamste is, dat het Koekoek-, en kan het zijn ook het Tijdspiegel-lezend publiek wete, dat ik, ik B. Vis, aan het schrijven, misschien zelfs wel aan het denken, ben, en men dus al vast de offers van erkentelijkheid gereed make die men aan mijne voeten zal nederleggen.

Waarover ik evenwel niet zal schrijven staat al bij mij vast. Niet over het restitutie- of, zoo als die dame die gij even goed kent als ik altijd zegt, prostitutie-stelsel. Dat ding is alweder van de baan af (ik meen altijd de restitutie), en kan evenals zoo vele andere Shibboleth's, die een tijd lang goede diensten hebben gedaan, op de rommelkamer geborgen worden, om later wellicht wat opgepoetst of in een ander lijstje gezet weder voor den dag te worden gehaald. Voor het oogenblik requiescat in pace.

Ook niet over de hondsdolheid. De muilkorf is denzelfden weg gegaan als de restitutie. En evenals Phylax en Bijou op hun achterste pootjes staan voor den Voorzitter der Tweede Kamer, kwispelstaarten nu dankbare Burgerplichters, en halve Haagsche liberalen, en blaffen den lieven Minister en den vrijzinnigen Wintgens een vroolijk loflied toe.

Wat ik evenmin wensch te behandelen zijn de spoorwegen, zelfs niet de spoorweg-quaestie. Noch gij, noch ik hebben eenige de minste kans om candidaat gesteld te worden voor de 2^de Kamer. Welk belang kunnen wij dan hebben bij zulk een nietige zaak? Men zal het zelfs niet der moeite waard vinden om onze stem te koopen door het vooruitzicht van zulk een stukje ijzeren weg. Ik bid u, waarom zouden wij ons dan warm maken?

Meent gij dan dat ik met u gedachtenwisseling wil houden over rechterlijke organisatie, vermindering van gerechtshoven enz. enz.? Och, och! alsof wij arme leeken iets zouden kunnen begrijpen van hetgeen al die advocaten en wetgeleerden, die onze Kamers onder hare leden tellen, maar niet in het reine kunnen brengen. Mij dunkt dat voortdurend schipbreuklijden van alle voorgestelde veranderingen is het beste bewijs dat men de volmaaktheid meent bereikt te hebben. Misschien zou toch één voorstel kans tot slagen hebben, als het maar niet al te radicaal ware, namelijk om in plaats van elf, elf maal elf gerechtshoven te creëren en dan aan ieder Raadsheer een tractement van f 10.000 toe te leggen!

‘Maar,’ roept gij ongeduldig uit, ‘waarover wilt gij dan toch in 's Hemels naam handelen? Over onze defensie?’ Mijn waarde Avis, ik ben geen nihilist en kan niet spreken over wat niet bestaat. ‘Over Kerk, Synode, Synodale wijsheid?’ Hetzelfde antwoord. ‘Over kunst, tooneel, letterkunde?’ Iteretur mixtura. Mijn oude vriend, betoom uw ongeduld. Schreef ik voor u alleen, ik zou het u dadelijk zeggen, maar gij weet het, open-briefschrijvers hebben andere belangen en hoogere plichten. Zij moeten zich geen al te hoog denkbeeld vormen van de vlugheid van begrip hunner lezers, maar hen behoorlijk voorbereiden op de gewichtige zaken, die eerlang komen zullen.

Dit is mijn eerste brief, haast had ik gezegd artikel. In den XI^den hoop ik u het onderwerp dat ik behandelen wil bekend te maken. Had ik nu maar een Engelsch versje om mede te eindigen, maar helaas! ik heb de groote revivalisten nog niet gehoord. Non cuivis homini contingit adire Londinium.

Als altijd

26 Mei '75.

t.t.

b. vis.