De Tijdspiegel. Jaargang 32

Kunstenaarsgevoel.

Voor ons liggen de drie laatste afleveringen van Jeugd. Studenten-schetsen, geteekend door A.V.H. Al lang hebben ze daar voor ons gelegen. We wilden er gaarne een woord van zeggen, een woord van dank aan den genialen kunstenaar; maar de denkbeelden doorkruisten elkaar, en weemoed is niet woordenrijk. Het studentenleven met zijn schoonheid en zijn dwaasheden, met zijn adel en zijn smetten, herdacht door den man, die het practische leven kent in zijn eisch, zijn arbeid, zijn kamp en zijn wonden - door den man, die in dat schijnbaar argelooze jongelingsleven reeds de kiemen ziet van wat de man in zijn werken en zwoegen, in zijn strijden en dulden eens zijn zal - er ligt een tint van diepen weemoed over dat kunstwerk van den denker. Wie zijn Sport I-VIII bepeinst, vindt er schat van levenswijsheid in. Dan weer giggelt de jeugd in

[p. 502]

Het laatste druk- en persdelict; maar is zelfs daarin geen weemoed? Weemoed, waarbij de zilte traan den glimlach verbant in dat:

‘Een oudstudent.’

Die grijsaard met het blonde lokkenkopje:

‘Voor een oud man als ik ben, is 't nog een geluk, den helderen hemel in je zachtblaauwe oogen weerspiegeld te zien - des Scheppers goedheid uit je reinen glimlach te beseffen - de blonde golven te bewonderen van haarlokken, waarin de zonnestraaltjes spelen - en bij den klank uwer zilveren kinderstem, van een Engelenzang te droomen - maar - dáár begrijp je niets van..... doe je wel?’

‘“Nee Oom maar heeft u ook ulevellen bij u?”’

Een elegie, roerend en schokkend, is de schets: Een bezoek aan de Akademiestad onzer jeugd.’ Dood, dood, alles dood; hij alleen de levende onder al die geraamten, en het rouwfloers aan het eigen hoofddeksel bewijst, hoe nabij de sombere seizeman hem voorbijgegaan is.

Is dat de lijksteen op het graf, waarin zooveel liefs bedolven ligt? Is dat de afscheidsgroet van A.V.H. aan zijn studentenjeugd? Duizendmalen is hem de doodsschicht voorbijgesnord; hij leeft nog, met zijn helderen blik en zijn warm hart. Nog menigmaal beziele zijn stift het gestorvene, dat blijft leven in elk echt studentenhart!