De Tijdspiegel. Jaargang 26 (1869)

De Tijdspiegel. Jaargang 26

(1869)– [tijdschrift] Tijdspiegel, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 209]
Rust- en berusting. Twee gedichten van Minna von Mädler.Ga naar voetnoot() Uit het Hoogduitsch vertolkt door* J.P. Heije. I. Twee kruisteekens. 1. 'k Zag een kruis- een gouden kruisstift - op de borst der kloostermaagd, En ik heb, bij 't peinzend staren, uit mijn oog een traan gevaagd; Want ik wist, wat schat van liefde, stille hope en zaâlge smart, Er, voor eeuwig, werd begraven in de grafkuil van dat hart, En dat, ach! die jonge dooden daar niet sluimren, stil en zacht, Neen! dat ze, als gedoemde Geesten weêr ontwaken elke nacht,
[pagina 210]
En, bij 't kleppen van de vroegmis, als een welke bloesemkrans, Op der droomen adem dwarlen in een wilden doodendans, En (in schrikbren koorzang) klagen van verloren jeugd en heil, Van onheelbre rouw en wroeging zonder maat en zonder peil... Tot... der Rozenkrans gemurmel, en een wenk der blanke hand, Weêr die Geesten in hun grafsteê onder 't gouden kruisstift bant; 't Graf... van kuisch, maar lévend marmer dat, met ernste stemme, spreekt: Wèl is hier, o Dood! uw stilte - doch uw ruste, o Dood! ontbreekt. 2. 'k Zag een kruis - een houten kruisstift - op een pas gesloten graf, En ik vaagde, bij het staren, thans een traan van vreugd mij af; Want ik wist, dat, óverleden, nu der bleeke kloostermaagd Enkel, bij des Hemels vroegmis, 's Hemels zaâlge Ruste daagt.

[pagina 211]
II. In de dorpskerk. 1. Door het kleine kerkevenster, Dringt het licht van de' ochtendglans, Spelend om der Heil'gen beelden En der Dooden dorre krans. 't Kust het blonde hair des Leeraars, Die, door 't gouden licht omspeeld, Met zijn zachte, bleeke trekken, Zelf daar staat als Heil'genbeeld. En, als met gewijde klanken, Nu des Orgels toon vervloeit, Houdt, van zijn bezielde lippen, 't Godlijk Woord de Schaar geboeid. 2. En hij spreekt van 't Christenharte, Dat, berustend, Gode leeft, Als het Leven àl zijn hopen, Al zijn heil vernietigd heeft. En het lijden, dat hij afmaalt Met een stem, die trilt van smart, En die strijd en dat berusten... Weêrklank zijn ze, uit eigen hart! Sints hij menig nacht van worstling Heeft doorkampt, tot stervens moê, Roept (gij voelt het!) dàt Geloove Hem, met Godes troostwoord, toe:
[pagina 212]
‘Komt tot Mij, ter dood vermoeiden, Zwaar belaadnen, komt tot Mij! Werpt op Mij uw last en lijden, Ik maak u van de Aarde vrij.’ Zeegnend wijdt hij zijn Gemeente Met dien troost de' Alzegenaar... En, bij juichende Orgelklanken, Gaat getroost der Vromen schaar. 3. Doch Hij toeft - en knielt ootmoedig Op des Altaars trappen neêr:Ga naar voetnoot(*) ‘Wees mijn zwakheid in deze ure Met Uw kracht nabij, o Heer!’ En - terwijl hij 't hoofd omhoog heft Uit de natbeschreide hand, Flikkert het gewijde waslicht Heller op des Outers rand. Zie! - daar knielt, in zalig beven, Aan zijn voet een jeugdig paar, En de Jonkvrouw draagt een Bruidskroon In het goudgelokte hair! Ach! de Leeraar drukt zijn handen Pijnlijk op zijn krimpend hart... Doch, met diepgevoelde woorden Vraagt hij (kampend met zijn smart):
[pagina 213]
‘Jonkvrouw! kiest uw zin en ziele Hèm, voor immer, tot uw Gâ?’... En gelijk een stem des Oordeels Treft zijn oor haar fluistrend ‘Ja!’ Siddrend wanklen hem de knieën - Doch... verwinnend door gebeên, Legt hij zegenend hun handen Tot den eeuw'gen band ineen!... 4. Dan - als achter 't zalig Bruidspaar Zich de deur der Kerke sloot, Stort hij snikkend neêr bij 't Altaar, Murm'lend... moede tot ter Dood. ‘Komt tot Mij, ter dood vermoeiden, Zwaar belaadnen, komt tot Mij! Werpt op Mij uw last en lijden, Ik maak u van de Aarde vrij.’	voetnoot() Mevr. Minna von Mädler geb. Witte, de Gade van den beroemden astronoom, den Staatsraad von Mädler, wiens ‘Wunderbau des Weltalls’ eene Europeesche vermaardheid heeft (in 1867 verscheen de 6de uitgave), is een der begaafdste en beschaafdste Duitsche dichteressen. Na reeds lang met haar in briefwisseling te zijn geweest, bepaald ook over Hollandsche poëzy, waarin zij levendig belang stelt, en waarvan ze mij voortreffelijke vertolkingen had toegezonden (vertolkingen, evenzeer getuigende van hare ernstige studie onzer taal, als van haar fijn gevoel voor het karakter onzer dichterlijke gedachten en vormen), mogt ik haar en haren Echtgenoot dezen zomer persoonlijk in Bonn ontmoeten. De omgang met haar en met professor Delius (den hooggevierden commentator van Shakespeare), die óok een kenner en bewonderaar onzer taal en letteren, en insgelijks een verdienstelijk Dichter is, opende mij niet alleen de aangenaamste uitzigten op het eenmaal verwezenlijkt zien van mijn lievelingsstreven in de laatste jaren: ‘Neêrlands taal en kunst in Duitschland tot eere te brengen’; maar voerde tevens tot (een werkelijk boeijenden) wedstrijd, om weerkeêrig onze gedichten in elkanders taal over te brengen. Later deel ik welligt meerdere daarvan mede. Nu moge alvast eene proeve uit Mevr. von Mädler's poëzy een denkbeeld geven niet slechts van hare gave, maar ook van hare levensbeschouwing: die, even rijp als frisch, het kenmerkende van tweeërlei geloofsleven in deze bladzijden afspiegelt en weêrkaatst. H. voetnoot() Men herinnere zich, dat ook in de Evangelische Duitsche kerken een Altaar is.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Minna von Mädler

vertalers

Jan Pieter Heije