Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 19

[p. 244]

Mnl. sies.

Het is, zoover ik weet, niet algemeen bekend en mag daarom hier even opgeteekend worden dat mnl. sies, in den Parthonop. (ed. Bormans) 1132, 1160, 1163 voorkomende als benaming eener soort van jachthond (naast bracken en winde), en later ook gevonden in de Darmstadtsche fragmenten van Reinaert I (vs. 2674 = 1 1311: catulus sagax)¹⁾, hetzelfde woord is als ofr. sëus²⁾, mhd. sûse³⁾, ohd. siusi (of siusjo), siuso⁴⁾, mlat. (canis) Segusius, seusius, siusius⁵⁾ enz., hond uit Segusium (thans Susa, in Piemont), waaruit ook it. segugio. Het is een zeer oud woord, reeds in de Lex Salica voorkomende; wegens de gelijkluidendheid van zijn naam met dezen hondennaam schijnt den bekenden Heinrich Suso de bijnaam Segusius gegeven te zijn (zie Martin, Neue Fragm. enz. 29).

Leiden, September 1900.

j.w. muller.

1) Zie Neue Fragm. enz. (ed. Martin), s. 4 en 29, alsmede Verdam in Tijdschr. IX, 242.

2) Godefroy VII, 406a: seu, segu (in de citaten genoemd naast brachet, curliu, veltrier en limier).

3) Müller-Zarncke 2² 759a*.

4) Graff VI, 282; zie verder Kern, Salica², § 50 en Kluge⁶ op Windhund.

5) Ducange i.v. Canis.