portret
■ Rik van Daele
Anton van Wilderode (1918-1998)
Dichter bij God
Dertien dagen voor hij zijn tachtigste verjaardag zou vieren stierf priester-dichter Anton van Wilderode. Voor die verjaardag waren teksten en boeken geredigeerd en werd te Sint-Niklaas door de Stichting Kunst in de Stad een beeld besteld bij beeldhouwer Wilfried Pas. Het beeld werd op zaterdag 12 december onthuld nabij de kerk van het Sint-Jozef Klein Seminarie in de Collegestraat te Sint-Niklaas. In het College gaf Van Wilderode 46 jaar lang onafgebroken les aan generaties dichters (Paul Snoek, Erik Spinoy, Tom Lanoye, Dirk van Bastelare en vele anderen) en studenten. In de Collegestraat heeft hij ook lange tijd gewoond. Later is hij naar het weidse Moerbeke teruggekeerd, in een landhuis vlakbij het vaderhuis. Hij rust er nu en is dichter bij God.
Van Wilderode werd wel eens de bard van het Waasland genoemd. Benno Barnard zag het breder en noemde hem ‘de Vlaamse Vergilius’. Van Wilderode oversteeg plaats en tijd in zijn gedichten en vertalingen. Met hem - zo stelde Hugo Brems met een boutade in De Standaard - verdwijnt de katholieke literatuur in Vlaanderen.
Over Van Wilderode - Cyriel Coupé - zijn naar aanleiding van zijn nakende tachtigste verjaardag en zijn overlijden grote en kleine, goede en slechte bijdragen geschreven (over zijn poëtische opvattingen, zijn literaire kwaliteiten als dichter en vertaler van de klassieke literatuur en zijn Vlaamse gezindheid) en prachtige en banale huldeboeken uitgegeven.
Ook in Tiecelijn verscheen reeds een portret van de dichter van de hand van Marcel Ryssen (1991, p. 7-12). Anton van Wilderode was betrokken bij de Reynaertfestiviteiten in het Land van Reynaert in het midden van de jaren 50. Hij schreef enkele mooie gedichten over de vos, die hij koppelde aan een melancholische kijk op de verloedering van zijn zoete Waasland. Hij gaf diverse lezingen over Reynaert, wijdde aan het verhaal diverse beschouwingen in De dubbelfluit en publiceerde enkele Reynaertstudies. Van Wilderode werd om zijn Reynaertverdiensten in 1984 opgenomen in de Orde van de Vossenstaart te Rupelmonde en kreeg vroeger ook te Sint-Niklaas een Reynaertonderscheiding. Bij de oprichting van de vzw Tiecelijn-Reynaert trad hij met veel plezier toe tot het beschermcomité. Hij volgde elke stap van de tijdschriftredactie en liet voortdurend via vrienden weten hoezeer hij het tijdschrift apprecieerde. In 1992 was hij de eregast tijdens het inrijden van de vernieuwde Reynaertroute. Later zagen we hem bijna jaarlijks in Rupelmonde, waar hij met zijn karakteristieke hese stem uit eigen werk voorlas.
Gerard Gaudaen nam op zijn eigen manier afscheid van Anton van Wilderode. Hij illustreerde enkele verzen van de dichter, die over zijn eigen schrijfproces reflecteerde in De rechterhand:
Auteursrechtelijk beschermd
