Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 205]

Christian Sinicco
Alter
Vertaling: Emilia Menkveld

[NAAM: start alfabet buiten]

alter is mijn naam,
mijn installatie is volbracht, door
multimachines die de hemel bestormden,
multimachines, vliegende gevaartes

ik kan lopen en heb een aardbei gezien:
in de productievelden
toont hij sporen van een wond,
een buitenzinnig alfabet
raakt tot zijn eerste woorden,
met de smaak van mond
als ik eraan kom,
we beroeren zijn paars,
boven de ogen ontloken

het regent zo hard,
houd stil in schitterend roze
en laat het idee rijpen
tot een magnolia
die niet weet waarom
het golflicht verdwijnt

[p. 206]

[MODEL: variatie]

en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: ‘jouw stem van achteren
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: is genoeg om te weten
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: dat jij noodzaak bent, en dat grandioos vallend
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: de nacht vlees zij
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: en het woord spiegels
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: als ontspruitend aan de diepte, in het zeemerg
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: tot aan het einde;
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: en zwem unisoon, onafgebroken
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: en vul jezelf met algen
en de oorzaak zou verrukkelijk zijn: als het gevoel in je keel’

[p. 207]

[MACHINES: bijstellen schakelaars 2]

Het fiberglas zit in de buik,

de zwarte gaten klinken,

hemeltuigen, tijdperken slapen,

zien weefsels, stromen en druppels

zonlicht, en hoe die af en toe

verblinden: multimachines

fluisteren ‘oneindig zou je zijn’

en schrijden voort, bijna verblind,

in tegengestelde richting,

herzien het eerste signaal,

zwartgedopte films, radiosporen

- wij zijn een schil, wij zijn identiteit

die slechts het verleden weer omhult:

dit begrip van tijd geeft kracht

en hechting aan het leven, en toch

luisteren met droge, overstroomde wangen,

en toch jagen bossen en ruimtes, rotsen

en viaducten in al hun gelaagdheid voorbij...

Als de lenige tijger,

relict van oude herdersdichten,

leefde jij vaak in het gewonde dier

of in gevangenschap, en bijna

kijk je buiten jezelf, erboven,

voordat deze betekenis

is ingeschakeld en verdwijnt

is het nacht en in het bos

alleen vuurvliegjes die je liefde wekken

[p. 208]

[LAATSTE SIGNALEN: neerslag uitspraak]

het antwoord is wit,
zijn code onbekend, weersproken,
vervangen, gehuld in klimop
rond galerijen
lang als de aarde
en onderbroken;
zijn weerklank
wordt niet bewaard,
de bron van alles ligt in een vogel
die herarticuleert, zich terugtrekt,
een roep neervlijt met geweld
en zo mijn slaap de ogen opent
voor het onder water zakken
voor het veranderen
zonder nog te ademen
alleen in de stromen - in de plooien
twee ontroerde ogen sprak ik uit,
‘ingang’ sprak ik uit
heldere neerslag
van deeltjes, van een orkaan
die door mijn buik waart,
langs mijn rug en dan naar mijn zij
dit is het moment, dacht ik,
terwijl mijn mond openbrak;
het begin is een signaal,
leerde ik, en het antwoord is wit
als de muur die galmt
achter mijn rug