Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 93]

Coral Bracho
Hotelkamer
Vertaling: Lisa Thunnissen

De kamers zijn niet zoals ze horen te zijn

De kamers zijn niet zoals ze horen te zijn
noch zijn ze de optelsom waar ze voor doorgaan. Dagelijks
manifesteert zich hun schetsmatig contact:
In het profiel dat het hoedt in objecten
en dat die het voor even verlenen.
In de wisselende kenmerken
die ze delen.

Ze kennen zichzelf, definiëren zichzelf op die grenzen,
zoals op de randen van een spiegel:
dat dunne gevoel dat ruimte verbindt aan soliditeit,
dat haar afsnijdt en hecht met zijn eindeloos schetsen.

[p. 94]

Van waar naar waar?

Van waar naar waar leidt deze deur?
Wat sluit zij
stukje
bij beetje
buiten?

En zijn lijntjes

Het slinkse en zijn lijntjes,
zijn orde. Het snijdt de peer
uiterst zorgvuldig. Het snijdt het vlees uiterst
zorgvuldig. Morst nooit
op het tafelkleed.

[p. 95]

Ze veranderen stilletjes van plek

Daar staat de koffer,
aan de rand van de kamer, aan de rand
van het strand
of van in zee
vallen. Kleren
die in de war raken, die rebelleren. Moeilijk
ze te herkennen. Moeilijk
ze te observeren want ze vormen kluwens, verstoppen zich,
veranderen stilletjes van plek. Moeilijk te zien
waar ze ophouden en wat hun gewoontes
willen zeggen.

Er zijn geen contouren of gewicht

We kunnen de kamer niet uit
want we kunnen onmogelijk inpakken.
In objecten schuilt geen idee van orde
of soliditeit.
Er zijn geen contouren of gewicht
waarmee ze zich identificeren.
Hun onveranderlijke toestand
maakt ze steeds minder begrijpelijk,
steeds afwijkender.
Sterker lijkend op onszelf.

[p. 96]

Maar we weten het niet zeker

We wonen tussen de ruïnes van het hotel.
Lange vertrekken zonder deuren
vormen het toneel voor dit dungezaaide, zwijgende
doolhof van bedden, stoelen, kledingkasten.
We weten dat er een hoek is waar het licht anders valt
alsof het zich voegt naar ons bed,
maar we weten het niet zeker.
Klampen ons vast aan het vermoeden van een kleur,
van een bepaalde vorm waarvan andere meubels
de contouren schetsen; van bepaalde lijnen.

Sommige ramen hebben uitzicht naar buiten

Ik weet niet hoe ik
het hotel uit moet komen. De gangen
raken verstrengeld
en leiden naar elkaar terug. Sommige ramen
hebben uitzicht naar buiten,
maar de stad, net zo leeg,
lijkt te zijn getekend op dezelfde manier
en met hetzelfde doel,
op het oog onbegrijpelijk.

[p. 97]

Door die leegte

Om het hotel binnen te gaan bestijgen gasten
de buitentrap
die grenst aan onze kamer
en lopen ze er dwars doorheen.
De hele dag door
en tot diep in de nacht zien we ze
gedachteloos tussen twee deuren paraderen:
die naar de straat en die naar de gang.
Ze kijken nooit om naar ons.     Ik weet niet
of hun onverschilligheid geveinsd is, maar zeker is
dat wij door die leegte consistentie verliezen.
Als niet van tijd tot tijd een kind
zich omdraaide en onze blik vasthield, zou ik betwijfelen
dat wij hier zijn.