Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 79]

Mick Imlah
Muck
Vertaling: Mischa Andriessen

(AD)

Hey, we waren zelf maar halfanalfabeten:
we wilden koers zetten naar Mull, niet
naar waar de gezegende Kevin ons afleverde
een stinkend gat dat helemaal geen woorden had.

Het was rond het jaar punt- nog voor
MacBrayne en het gebroken ijs, nog voor
Colum en Camelot, wier annalen schaatsten
over onze mislukte poging richting Muck -

Toen de oproep kwam (ik hoorde hem niet)
om ons los te maken van de Ulster dak -
en-taart mentaliteit en ver weg te gaan werken.
Dus gingen we maar, in wastobbebootjes,

en zeilden kustwaarts voor een uur of wat, op een
zwart op zijn kant gezet rotsbord, beslijkt
door zee-korstmos en schuimende poelen
vol schuitvliegen en krabwater.

Geen bomen, toen. Geen welkom hetende mannen
noch vrouwen. Maar aan het eind van een ruiterspoor
vonden we een imitatietempel - bestaande
uit een paar rechte palen gedecoreerd met spoelhout, dat

toen we naar ze afdwaalden, ontdaan leek
van een tekst of runen om hun doel te verkondigen,
om hun zegje te doen in vis. (‘Dat is een
van onze symbolen,’ zei Kevin langzaam.)

~

[p. 80]

 

De eerste was grof, als heilig kruisbeeld

 

hing een haai waar Christus had zullen zijn.

 

De dwarsbalk van de tweede, deinend,

 

Wit en walgelijk, was drie keer gedeeld

 

 

 

door dolfijnensprongen en - duiken, terwijl elk

 

van de rijzende horizontalen van de volgende,

 

gekerfd met gekrabbel van een zwerver of een ketter,

 

een visbuikvormige balk was: de afschuwelijkste gezien

 

 

 

de boog van een meerval - maar genaderd, zagen we

 

hoe dit allemaal was gemaakt van een onderkaak,

 

de centenbak van een os. Dit drietal had kunnen lijken

 

op een werkstuk van schoolkinderen, behalve dan

 

 

 

dat de groep kruizen, mits we het kruizen mogen noemen

 

zo geweldig kundig was neergezet

 

in silhouet, tegen de ondergaande zon

 

haar lux in embro; of de blekere maan.

 

 

 

De vierde was apart geplaatst. Hij torste

 

De rode achterste helft van een speelgoedtractor, geknoopt

 

rond de hals van een paal, en aan de ruggengraat vastgebonden

 

een thermosfles, bedoeld om de middag te doorstaan...

 

 

 

- de cairn eronder was doorstoken, een keer,

 

met een plastic helm - die onderhand gebleekt was

 

van oranje naar limoen of geel; en over het geheel

 

was een bastaardjurk getrokken van visnetten en boeien.

 

 

 

~

 

 

 

K was een vijfde, met zijn helderziendenblik

 

en zei niets. Alleen, ‘Terug naar de boten! -

 

Dit deugt niet, we hebben het woord van God gebracht

 

naar hen die zich hier verschuilen, en ze willen het niet!’

 

 

 

(Dus klonk uit ons in antwoord de kinderkreet

 

van geveinsde frustratie, daarmee maskerend

[p. 81]

 

de opluchting die onze code ons verbood te voelen, of

 

eenmaal gevoeld, te uiten.) Terwijl wij klootten

 

om onze rieten boten en hielen van de riemen te ontdoen

 

zette hij van voren in, bulderde

 

de Les van Onze Stichter, ‘Bestudeer de bergen’ (vreemd

 

hoe de geleende tekst hem zo vol van zichzelf vervulde) -

 

 

 

‘Bestudeer de bergen; en wanneer je meent

 

de bergen te kennen, bestudeer je de sterren.’

 

(Juist toen, Kevin, geen van ons roeiers kon

 

voorbij de gekapte horizon van onze nek kijken;

 

 

 

en toen de bui losbarstte, hoorde je nog niet

 

half wat we als repliek afvuurden; totdat met het dubbele

 

pak slaag van zout en regen op onze handen en gezicht

 

we terugzakten in de bijenhouding, gehouden aan de peddels.

 

 

 

Maar we zullen iets tegemoet zien om ons verder te brengen

 

binnenkort, voorbij de Grote Beer en de Sperrins.

 

In de tussentijd, een toost op de guitige godin

 

Astarté - moeder van de valse starts!)