Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 57]

János Pilinszky
Gedichten
Vertaling: Petra Ardai en Erik Lindner

Fabel

Eens was er
een eenzame wolf
eenzamer dan de engelen.

Hij kwam naar het dorp.
Werd verliefd op het eerste huis dat hij zag.

Hij hield meteen zelfs van de muren
het strelen van de metselaars.
Maar het raam hield hem tegen.

In de kamer zaten mensen.
Behalve God vond niemand
hen ooit zo mooi
als dit zachtmoedige beest.

's Nachts ging hij naar binnen.
Hij stopte midden in de kamer
en verroerde zich niet meer.

Met open ogen stond hij daar de hele nacht
en tot de volgende morgen, toen hij werd doodgeslagen.

Fragment uit ‘KZ-Oratorio: Donkere hemel’

[p. 58]

Juweel

In een schitterende ovale spiegel
aanschouwt zich de antiloop.
Om haar hals een fonkelsteen.

We zeggen schoon als een wandtapijt.
We zeggen, kijk jij maar naar jezelf,
wij zullen baren, geboren worden, sterven.

Dat soort dingen fluisteren we haar toe,
de antiloop in extase.

[p. 59]

Grid

De tafel, die mij versteende
is nu hier, raakt de grond.
Het blad is leeg. Dat is nog erger.
Hoe kan ik neerleggen en weer optillen
dat, dat, dat, dat, o dat wat ik beging
wat ik wegnam en terugzette?
Hoe kan ik het neerzetten zodat
ik het weer kan oppakken?

[p. 60]

Tenslotte

Ik kan in het midden gaan staan.
Het kan avond zijn. Het kan schemeren.
Een ding is zeker: het wordt laat.

[p. 61]

Onttroning

Geschreven op een bord om je nek hangen we je
verhaal.

[p. 62]

Kloppen

We sliepen. Ik droomde dat je een boom was,
daarna niets, daarna zo'n kind
dat klopt op de deur van een volwassene.

Intussen was je ook een boom. Een kinderrokje.
Geen deur. Kloppen. Aankloppen.
We klopten samen. Ik weet niet meer
of het op dezelfde deur was? Maar zeker:
dit is hoe het klapwieken van een cherub eruit ziet.

[p. 63]

Lijnrecht labyrint

Hoe zal het zijn, deze terugvlucht
waarvan enkel metaforen spreken
altaar, priesterkoor, handschudden,
terugkeren, omhelzen,
tafel gedekt in het gras onder de bomen
zonder eerste en zonder laatste gast -
hoe zal het uiteindelijk zijn, hoe zal het zijn
deze met open vleugels stijgende duikvlucht,
deze terugval in het gemeenschappelijk nest
van de ontvlammende focus? - ik weet het niet,
en als er toch iets is dat ik weet
dan is het dit, deze gloeiendhete gang,
dit lijnrechte labyrint waarbinnen
het steeds dichter en dichter en steeds vrijer
het feit is dat wij vliegen.