Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 50]

Han van der Vegt
Abstracties zijn ook maar mensen

De gedichten van Dionisio D. Martínez
worden evengoed door bezielde abstracties
bevolkt als door personages, die zich op hun
beurt vaak weer gedragen als concepten.
Zijn poëzie speelt met filosofische noties
alsof het beelden zijn. Zijn gedichten zijn
virtuoos, niet zozeer omdat ze pronken
met talige vindingrijkheid, maar om hoe
Martínez al dit materiaal weet te plooien tot
teksten die een grote overtuigingskracht
hebben, ondanks dat de lezer vaak niet
precies zal kunnen volgen wat hem overkomt.

Binnen de Engelstalige poëzie is

Martínez een uitzondering, omdat hij niet
universitair is opgeleid en niet academisch
actief is. Daarbij is Engels niet zijn moedertaal.
Hij is geboren op Cuba (1965) en
opgegroeid in Spanje. Pas later is hij naar
de Verenigde Staten verhuisd. Martínez
heeft met zijn gedichten verschillende
beurzen gewonnen, onder andere van de
Guggenheim en de Whiting Foundations.
Hij heeft vier bundels gepubliceerd: Dancing
at the Chelsea (1992), History as a Second
Language (1993), Climbing Back (1995)
en Bad Alchemy (2000). De hier volgende
reeks prozagedichten over de verloren
zoon komt uit Climbing Back. De gedichten
genoemd naar muziekstukken komen uit
Bad Alchemy.