Lisa Thunnissen
(Talige) kaders
In haar tienerjaren verslond Ángela Segovia de gedichten van onder meer Federico García Lorca en Pablo Neruda in het Spaanse dorpje Navas del Marqués, waar haar ouders een bakkerij hadden. Ze begon vrijwel meteen ook zelf te schrijven, vanuit een fascinatie voor woorden, het fijne gevoel dat het gaf om sommige woorden uit te spreken of eraan te denken. Al gauw sprong haar werk in het oog: voor haar eerste bundel won ze een prijs en vervolgens mocht ze een tijdlang verblijven in een Spaanse residentie voor dichters.
Geïnspireerd door Latijns-Amerikaanse dichters zoekt Segovia naar nieuwe vormen, naar raakvlakken met theater, geluidskunst, naar poëzie die bijna een performance wordt. In haar werk stapt ze op en over grenzen, experimenteert ze met vormen en verkent ze verschillende genres. In haar recentste bundel, getiteld Amor divino (Goddelijke liefde), zijn bijvoorbeeld elementen te herkennen uit westerns en sciencefiction. Vanuit de poëzie kunnen strikte betekenissen worden doorbroken, en dat ziet Segovia als een verantwoordelijkheid. Poëzie moet niet alleen decoratief zijn, een comfortabele plek waar de lezer achterover kan leunen om te genieten van het moois dat zij of hij leest.
Met La curva se volvió barricada (De curve werd een barricade, 2016), de bundel waarin de ‘Avonturen van Nanet en Bone’ thuishoren, sloeg Segovia nieuwe wegen in en legde ze verbanden met andere vormen van artistieke expressie en Spaans-Amerikaanse poëzie, aldus de jury van een belangrijke prijs voor jonge Spaanse dichters die ze met dit werk in de wacht sleepte. Het uiterlijk van het boek, een liggende bladspiegel in plaats van een staande zoals gebruikelijk is, maakt meteen duidelijk dat Segovia ook in deze bundel grenzen opzoekt, zowel in hoe ze haar gedichten vormgeeft als in de taal die ze gebruikt. Soms resulteert dat in een onconventionele bladspiegel, gedichten die kriskras over de pagina's zwerven, verbonden door schuine lijnen, soms in titels als ‘cansancio de significar’, vrij vertaald: betekenmoeheid. De lezer wordt uitgenodigd om niet-lineair te lezen, om buiten kaders te treden, een zin die wellicht tegenstrijdig klinkt als u al een blik hebt geworpen op de ‘Avonturen van Nanet en Bone’. Deze verhalende gedichten over Nanet en Bone, een stel met een baby en een pizzabus, bevinden zich juist binnen strikte kaders: alle regels zijn precies even lang en elk gedicht wordt omrand door dikke zwarte lijnen. Maar schijn bedriegt...
Auteursrechtelijk beschermd