Terras. Jaargang 2019 (16-17)

[p. 29]

Monica Youn
Ignatz
Vertaling: Han van der Vegt

Daarna kwam Ignatz

overeind en opende zonder afscheid van hen te nemen de glazen schuifdeur en verdween op dat lichtloze strand. En er waren er die later zeiden dat hij de deur nooit had opengedaan, dat de glasmoleculen zich bij zijn aanraking hadden gescheiden, of weer anderen dat hij door de glazen deur was gestapt zoals sommigen van zijn broeders zich snel door een hoosbui bewegen zonder ooit nat te worden, want zoals zijn broeders waren ten opzichte van gewone mensen, zo, wordt gezegd, was Ignatz ten opzichte van zijn broeders. Maar de waarheid was dat Ignatz de deur zo soepel en snel openschoof, erdoor stapte en hem dichtschoof dat het onderscheiden van die handeling van de andere hetzelfde zou zijn als het tellen van de wieken van een vliegende helikopter, en die beste deur, goed gesmeerd in zijn pakking, verraadde hem evenmin met een ontijdige knars, zodat zijn donkere hoofd, tegen de tijd dat ze zagen dat hij van hen was weggegaan, reeds zoekgeraakt was in de zwarte golven zand en de zwarte golven water. En zelfs toen waren er onder hen die achter hem aangegaan zouden zijn en uit hun stoelen zouden zijn gekomen met moedige, opstandige woorden, maar ze werden tegengehouden door de wijze raad van anderen die hen maanden dat ze net zo goed een raket konden vastbinden met een spinnenwebdraad als Ignatz met hun smeekbede van zijn gekozen pad konden afbrengen.

[p. 30]

Met zijn rug naar de oceaan sloft Ignatz

door het zand, een klifpad op dat, naar hij aanneemt, naar de parkeerplaats leidt... maar daar merkt hij even plotseling dat hij afdaalt naar een ander strand - het klif is feitelijk geen klif, maar slechts een soort vliesgevel, hoger dan die breed is. Ook hier de baby's, de geliefden, het schilderen-op-nummer-patroon van ijsplanten en paarse mossen op de duinen. De golven op dit uur van achter verlicht, van een zo doorschijnend groen dat hij duidelijk de dunne bolkoppige waterplanten erin kan onderscheiden, die - als aan een riem - recht worden getrokken wanneer de golven het punt van breken bereiken, en vervolgens buigen, een reverence van schuim en klikkende kiezels. Links, verder weg, strekken de zwarte pionnen die staan voor surfers een lijn uit tot aan de horizon - ze wachten, dobberen, wachten - een uitzicht dat Ignatz onverwachts zenuwslopend vindt, op de achtergrond een tape loop met muziek het is een gave eenvoudig te zijn / het is een gave vrij te zijn

[p. 31]

Ersatz-Ignatz

De uurwerksaguaros botten uit in extra gezichten als door een scheermes gestreelde

platwormen. Tjip

zeggen de stoomwolkjes uitblazende mussen. Tjip tjip zeggen de door zuigers aangedreven

grondeekhoorns.

De steppenrollers wervelen over gemoderniseerde rails, maar het blauw-kartonnen

firmament is flink gebutst door lichte windvlagen.

De yuccabomen trillen zacht onder de kweeklichtblakers.

Hier is een deur die hij op de rots gaat schilderen.

Hier is de glazen vloer van het klif.

Hij zal uit het westen opkomen, van achteren verlicht door oranje isinglass, terwijl

ijzerkiezen hangertjes glinsteren langs de randen van zijn stem.

[p. 32]

In het gratis gezondheidscentrum zit Ignatz

met zijn hoofd op een tweedehands schoolbankje te dommelen, zijn elleboog op het deel dat rondbuigt om zijn elleboog te steunen zodat hij zijn ogen kan sluiten tegen de kromming van zijn eigen arm, zijn wang gedrukt tegen het gelamineerde tafelblad en zijn vingers over de rand van gelamineerd spaanplaat die dezelfde rand is die de hoek ombuigt om daar licht in zijn ribbenkast te drukken die zo is gekanteld dat zijn onderrug contact houdt met de gemodelleerde contouren van een glimmende zeegroene stoel die zich buigt naar waar zijn dijen beginnen en licht omhoog komt waar zijn benen omhoog moeten en zachtjes omkrult en eindigt, precies daar waar zijn benen omlaag moeten buigen naar de grond zodat als dit een les zou zijn in hoe iets harders en iets zachters een gemeenschappelijkheid kunnen bereiken indien het hardere ding zodanig gebogen is dat dat een tegemoetkomende instelling suggereert en het zachtere ding bereid is enige mate van willekeur op te geven zodat het zachtere ding tijdelijk tot rust kan komen en als er een proefwerk zou worden opgesteld over de stof van deze les, wat zou er dan gewonnen zijn voor iemand die het proefwerk zou maken en ervoor zou slagen of voor degene die het zou maken en ervoor zou zakken?

[p. 33]

Gevleugelde Ignatz

Er zijn zevenentwintig veren.

Er zijn vijftien

veren aan het rechter-

schouderblad, twaalf aan het linker-

ze buigen naar buiten,

en vloeien dan

over de rug omlaag. Als ik zeg

‘veren’ dan bedoel ik eigenlijk

lijnen. Golvende lijnen,

eerder als haar dan als veren,

want deze lijnen zien er,

anders dan veren, niet

uit als ruches of plooien

die je zou kunnen weergeven

door lagen over elkaar gelegde schelpen,

of door een gekartelde rand. In plaats van ‘lijnen’

zou ik om exacter te zijn

‘sneden’ hebben kunnen zeggen -

onderbroken sneden, afgezet met bloedproppen.

Wijkingen groeperen zich

rond de proppen

[p. 34]

 

als eendagsvliegen, zoals je je voorstelt dat het mes

 

 

 

in de huid haakt,

 

waar de sneden

 

 

 

elkaar kruisen. Eendagsvliegen

 

 

 

zijn ook gevleugeld, maar

 

niemand wil ze,

 

 

 

behalve om een idee

 

 

 

van vluchtigheid over te brengen; een waaier

 

van oppervlakkige krassen

 

 

 

die zich over de schouders uitvouwt

 

 

 

maar de huid niet

 

breekt - die alleen

 

 

 

aanmoedigt, uitnodigt om de

 

 

 

onderliggende sneden te lezen als

 

een dimensie, op het punt

 

 

 

zich uit de huid te verheffen, zich te ontvouwen

 

 

 

boven de schouders,

 

lijnen van bloed

 

 

 

die zich tot vlees maken, dan

 

 

 

zich tot veer maken,

 

die in kracht en massa

 

 

 

met het spiergebonden lichaam wedijveren,

 

 

 

dat zich heeft onderworpen

 

om hen te baren.