Terras. Jaargang 2018 (14-15)

[p. 11]

Sandra Santana
Gedichten
Vertaling: Lisa Thunnissen

BLANCAFLOR TILDE HAAR ROK HOOG OP EN TOONDE HUN HAAR GEHEIM: ‘SCHOONHEID IS ALTIJD AANWEZIG, MAAR ALLEEN VOOR DEGENEN DIE ZICH ONBEVREESD KUNNEN ORIËNTEREN IN DE DUISTERNIS VAN HAAR DOMEINEN’

Toeval bestond niet die nacht.

Thomas Pynchon

Gaat de cirkel open of gaat hij dicht? Bekijk hem goed: uitgerekend hier, in dit obscene spel van analogieën, in de meerduidige verleiding van de tekens, huist het blablabla van de wereld.

[p. 12]

ONHERROEPELIJK VERGEET MEN IN DE STAD DE UITGESTREKTHEID VAN ONBEWOONDE GROND. DE VELDEN TEKENEN VLUCHTLIJNEN RICHTING HET ONVOORZIENE

De bloempot die vanuit de hotelkamer de woestijn in vliegt. De vlinder die van de stoffen tas naar de metrotunnels fladdert. De verblinding van de vogel als hij de kamer binnengaat en tegen de strikte geometrie van muren en daken botst.

[p. 13]

TYPOLOGIE VAN DE ONZICHTBARE BANDJES DIE POLSEN EN ENKELS GEVANGEN HOUDEN VAN DEGENEN DIE MET SANDALEN EN LICHTE JURKEN AAN RONDWANDELEN ZONDER TE WETEN DAT ZE OBJECT ZIJN IN EEN COMPOSITIE

Als ze eerder een vorm van geweld had herkend in die minimale druk op de huid, die geen sporen achterliet, had ze zich ervan bevrijd. Net als van de sandalen die nu op het vloerkleed rusten, naast de tafel van de architect.

[p. 14]

‘WAAR GA JIJ HEEN, SUFFIE? DE WOLVEN ZULLEN JE OPETEN.’ MAAR HET SUFFIE LIEP ALS EEN GEK OP HET GEVAAR AF, VERBLIND DOOR DE WITTE TANDEN VAN HAAR VIJANDEN

Ze wist dat als ze haar eigen aanwijzingen volgde, na zorgvuldig alle eerder op het papier getekende elementen te hebben voorbereid, ze wel opgesloten moest raken. De pijn aan de door de valstrik opgelopen wond verraste haar echter, als een met een ander doel opgeschreven cijfer (een telefoonnummer, de vergeten datum van een verjaardag) in de kantlijn van de minutieus geschetste plattegrond.

[p. 15]

EEN PAAR SECONDEN LANG GING HAAR BORSTKAS SNELLER OP EN NEER, HAAR BORSTEN ZWOLLEN OP EN TOEN KWAM HET VOGELTJE UIT HAAR MOND, KLAPPEREND MET ZIJN VLEUGELS

Ze had het zo nodig toen dat ze haar dierenrug streelden en de slaap uit haar kinderogen veegden. Dat wil zeggen, ze had het zo nodig toen te geloven dat de vogel het grote mysterie in haar oor zou tjilpen. En PANG! Een schot op de vogel. Verdwenen was de glimlach achter de glimlach.

[p. 16]

ZOILA AUGUSTA EMPERATRIZ CHÁVARRI DEL CASTILLO, BETER BEKEND ALS YMA SUMAC, ZINGT IN VIJF OCTAVEN EN OPENT EEN JUNGLE WAAR VOETEN LICHT EN VEREND WORDEN

Hier zijn en daar zijn. Dat is het geheim van de grote dansvloer van de geest: waar het lichaam niet, daar wel. Daar, waar alles groen en weelderig is en insecten niet storen, regen niet verkilt, aarde de blootsvoetse huid niet verwondt. Je bevrijden uit de gevangenis van de tekst zonder erdoorheen te gaan. Erin blijven, krankzinnig en doelloos dansen op de honderden paden die hem tegelijkertijd en in verschillende richtingen doorkruisen.