Terras. Jaargang 2017 (12-13)

[p. 150]

Yi Sha
Gedichten
Vertaling: Annabella van Tuijl

Stotteren

St-st-stotterend, mijn mond,
een se-se-secundaire handicap,
niet in staat mijn t-tanden te zetten in mijn g-g-gierende gedachten
en in mijn benen net zo m-m-min.

Jullie speeksel dat alle kanten uit vl-vl-vliegt
stinkt naar s-s-schimmel.
M-m-mijn arme longen
trekken het b-bijna niet meer.

Ik moet lo-lo-losbreken van
jullie r-r-raadselachtige
ritme,
zo snel mogelijk ontsnappen.

Mij-mij-mijn
w-woorden,
vu-vu-vurend als machine-geweren,
vervuld van genoegen.

St-stotterend, mijn leven,
mijn leven kent gee-gee-geen spoken.
K-k-kijken jullie maar eens goed,
het maakt me lekker niks uit.

[p. 151]

Verkoudheidslied

Waarom zit mijn neus vol met snot?
Mijn verkoudheid steekt de kop weer op.
Eén keer per jaar die verkoudheid,
ik weet er niet aan te ontsnappen.
Vorig jaar was het ook rond deze tijd,
toen de dikke pakken sneeuw in modder veranderden.
Het gedicht ‘zelfbewustzijn komt van binnen’
beschrijft mijn laatste griepje
en de winterse stemming van vorig jaar.
Dat gedichtje fluistert mij in dat,
al zag ik er erg enthousiast uit,
ik mij eigenlijk diep ellendig voelde.
Het vorige jaar is een voertuig van herinnering
dat niet verder wil dan het afzetlint,
en als ik eraan terugdenk
lijkt mijn laatste verkoudheid wel
op een ingreep
waarbij de overbodige blindedarm wordt weggesneden.

[p. 152]

De kracht van het detail

Die kus staat haar nog goed bij.
Maar niet vanwege
de manier waarop zijn lippen en tong bewogen.
Het speciale gevoel
werd enkel teweeg gebracht
doordat hij,
toen hij klaar was,
met de rug van zijn hand
zijn lippen afveegde.
Zoals na het eten.

[p. 153]

De logica van een taxichauffeur

In een taxi
begint een taxichauffeur een gesprek met mij
over zijn band met de verkeerspolitie,
vergelijkbaar met die van een vis met water.

‘Een visje zal het water nooit verlaten,’
zo zong hij
dit ene zinnetje.

Het was niet voor het eerst
dat ik deze logica hoorde.
Maar deze keer was het anders.
Het leek wel geopperd te worden
door de vis zelf.

Zittend op de achterbank
kon ik zijn gezicht niet zien.
In de achteruitkijkspiegel zag ik alleen
een vis
met trillende kieuwen

die een wolk van luchtbellen
uitstootten.