Terras. Jaargang 2017 (12-13)(2017)– [tijdschrift] Terras– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 109] [p. 109] Liu Xia Gedichten Vertaling: Daan Bronkhorst Hongerig kind Jij bent dat kind dat nooit genoeg te eten had in een vieze korte broek scharrelend op straat In een fabel was je hart van goud waren je ogen zwarte toermalijn was je stem een bos zonder vruchten dicht begroeid met hopeloze bloemen Heel lange sigaretten en vette broodjes en deze dikke hardgekafte leugen die in het raam naar je staat te lachen Je linkeroog wijd open je rechteroog gesloten je handpalmen omhoog een zilveren munt viel in je hand Verleidelijke geluiden ketsen door de straat en het zonlicht lijkt een mier die geschrokken van je vingers wegsluipt juli 1986 [pagina 110] [p. 110] Eén woord Op zekere ochtend staart een woord me aan als uit een samenzwering in andermans droom zodra ik mijn ogen open bezet het me met elegant gebaar Het enkele woord is als een terminale ziekte pijnlijk en scherp misschien brengt het de mens zijn dood maar ik benijd dit woord dat na mij te hebben bezet bruist van leven 28 juni 1995 [pagina 111] [p. 111] Niemand ziet me Niemand die me zo ziet hulpeloos gekwetst ben ik niet alleen aangetrokken door dingen die niet gemakkelijk te krijgen zijn dingen die me afwijzen dingen die buiten de werkelijkheid staan Mijn leven steelt van me ik geloof in dat absurde illusoire krankzinnige werkelijke leven dat zich verbergt achter een dodenmasker zich verbergt achter een slagschaduw ik kan huilen om mijn eigen gedachten die in de kamer tollen op de vloer Ik zie een schim die op het pad des doods loopt met langzame ritmische passen doodgemoedereerd niemand spreekt een woord ik wuif een keer niemand die me ziet mei 1998 [pagina 112] [p. 112] Lege stoelen Lege lege stoelen zo veel lege stoelen overal. Ze zijn zo charmant in Van Goghs schilderijen. Ik ga rustig op ze zitten en probeer te schommelen maar ze bewegen niet - ze zijn bevroren door wat in hen ademt. Van Gogh zwaait met zijn kwast - blad blad blad er is geen begrafenis vannacht. Hij kijkt me recht aan en ik zit stil in de vlammen van zijn zonnebloem als klei die gebakken gaat worden. augustus 1998 [pagina 113] [p. 113] Ingesloten - voor Xiaobo Zodra je op de trein stapte ging ik zitten wachten bij de telefoon, vol angst. Er zijn dingen waaraan ik niet ontkom je verdween plotseling en liet me je schaduw die bleef hangen. Elke keer maakte je vertrek me nerveus als ik sliep zag ik je op plaatsen die ik niet herkende dan verdwaalde je op weg naar huis en ik was bang. Elke nacht moest ik je stem horen vóór aankomst van die vreselijke trein ik kauwde en slikte elk woord dat je zei. Dit is een ziekte. 29 augustus 20001 Liu Xiaobo, mensenrechtenactivist die in 2017 in hechtenis is omgekomen, was echtgenoot van de dichter [pagina 114] [p. 114] Zonder titel - voor Xiaobo Je spreekt je spreekt je spreekt de waarheid je spreekt dag en nacht zo lang als je wakker bent je spreekt en spreekt je bent in een dichte kamer waar je stem zich een weg uit baant de doden van twintig jaar geleden zijn terug gekomen en gegaan als met de tijd je mist veel dingen maar bij je zijn de zielen van de doden je verloor je dagelijkse leven en voegde je bij de roep van de doden er is geen antwoord dat is er niet Je spreekt je spreekt je spreekt de waarheid je spreekt dag en nacht zo lang als je wakker bent je spreekt en spreekt je bent in een dichte kamer waar je stem zich een weg uit baant de wonden van twintig jaar geleden zijn blijven bloeden vers en rood vers en rood als het leven je verlangt naar veel dingen maar het meest naar het gezelschap van de zielen van de doden je hebt hun beloofd samen de waarheid te zoeken op de weg is er geen licht dat is er niet Je spreekt je spreekt je spreekt de waarheid je spreekt dag en nacht zo lang als je wakker bent je spreekt en spreekt je bent in een dichte kamer waar je stem zich een weg uit baant het geweervuur van twintig jaar geleden bepaalde je leven altijd leef je in de dood je houdt van je vrouw maar bent trotser op de donkere tijd die jullie deelden je laat haar maar vooral laat je haar na de dood voor jou gedichten schrijven in de versregels is geen geluid dat is er niet 4 september 2009 [twintig jaar na het bloedbad van het Plein van de Hemelse Vrede] [pagina 115] [p. 115] Hoe hij staat Is dit een boom? Dit ben ik, een mens. Is het een boom in de winter? Zo is hij altijd, elk seizoen. Waar zijn de bladeren? De bladeren zijn onzichtbaar. Waarom tekende je een boom? Ik hou van hoe hij staat. Vermoeiend, niet, levenslang boom te zijn? Hoewel ik moe ben, sta ik liever. Is er niemand die je gezelschap houdt? O, er zijn vogels. Er zijn er geen te zien. Luister naar hun gefladder. Zou je geen vogels tekenen in de boom? Ik ben te oud en blind om er een te zien. Je kunt helemaal geen vogel tekenen hè? Nee, dat kan ik niet. Je bent een stomme oude boom. Dat ben ik. 12 december 2013 Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd