Terras. Jaargang 2017 (12-13)

[p. 106]

Woo Sai Nga
Gedichten
Vertaling: Audrey Heijns

Cyclus

De winternacht met alleen wat straatverlichting
hem rest alleen de kou,
en een klein stuk karton
waar hij zijn ijskoude tenen instopt, opgekruld,
zijn hartslag en vochtige adem
warmte zoekend, een droom koesterend
terug naar de tijd toen
het bed groot was, vader en moeder nog jong en hij
naar morgen verlangde

natuurlijk heeft hij gevaarlijke ideeën gehad
over de dood
het was misschien de enige kier
van een halfgesloten deur die helemaal open kon
om te vluchten uit het oude lichaam, net als
kommetjes en bekers die gebroken zijn en
uiteindelijk weer in nieuwe vorm terugkomen

maar wat terugkomt zijn alleen de zomernachten, terwijl hij zich
onverwachts begint te hechten aan
zijn karton, de gekoesterde droom en
de wind, die plakkerige zweetvlekken meeneemt, onverwachts
kan hij toch wat sprongen vinden in
regenachtige druppels, sproeiend
alsook de vage hartkloppingen van het bestaan, zoals
de straten na de regen, natte oude kranten, de glans
van kakkerlakvleugels weerkaatst in zijn ogen
tot aan de volgende winternacht

[p. 107]

Vliegtechniek

De nacht wordt geleidelijk dunner, koeler
een rode plastic zak vliegt de lucht in
hoge gebouwen slapen, niemand beseft dat
ze verlangt om te vliegen, verlangt naar
een verre plaats

hoog in de lucht, het blijkt dat je geen vleugels nodig hebt om
op te stijgen, alleen maar
diep adem halen
en dan sterven, daarom
heb ik een wit wijd gewaad aan, ik open mijn lichaam
sta op mijn tenen als een boot die de zeilen hijst en
wacht op de wind, en val dan in slaap

een zachte schelp zwelt, zweeft, ik doe
mijn ogen open, en zie de horizon
luid roep ik vrijheid maar waarom
kan ik niet achter het vliegtuig aan
of die vogel die naar eten zoekt, ik vraag om hulp
de piloot zegt: God is gestorven, ga je eigen weg
de vliegende vogel waarschuwt mij: pas op voor
de storm en de mensheid

terwijl de wind lichamen verorbert
fabriceert men betekenissen
in dit tijdperk waarin opgestegen moet worden,
moet iedereen vliegen
zelfs de mensen zonder vleugels
de mankepoot die struikelt, alsook diegenen die
diep ademhalen en sterven,
ze moeten wel op de wind aan (deze keer volhouden om niet wakker te worden)
zou hij echt de verre plaats van vroeger meebrengen?

[p. 108]

Als ik de loopbrug opga

soms ben ik geneigd te accepteren dat het vanzelfsprekend is
dat de auto's op straat in één richting in de file staan
bijtanken kan nooit de oplossing zijn
overgevoeligheid kan in extreme weersomstandigheden uitzetten of inkrimpen
wegen die openbarsten
mensen die breken
zo moet de wereld zijn, vol van gebreken
en wij zijn uiteindelijk kwetsbaar

andere keren, bijvoorbeeld
op dagen met tegenwind, wanneer mijn pony opwaait
is het makkelijk te geloven dat
wat ik ooit geaccepteerd heb al verouderd is, en uiteindelijk
als een wegdek zal openbarsten
dat door ons
gerepareerd moet worden