Terras. Jaargang 2017 (12-13)

[p. 85]

Erik Lindner
Seraing

Op een onbetreden hoogte zo schijnt
een balk van zonlicht de fabriek in
grijpt je hand in het fijne stof op de reling

een balk tussen je benen boven de diepte
de twinkeling uit de berg scherven
springt door ijzeren vierkantjes onder je voeten

tot op de gladde kant van het leisteen
valt als een balk licht door het raam
de bruine gloed in het zwarte haar.

Ver boven de brokstukken op de grond
staat een afdruk in het stof dat nat is
geworden en weer opgedroogd waar

nervenstructuren in doorliepen
de lijnen kriskras door de handpalm
de grip om de reling je gekromde vingers

het zonlicht hangt als balk in de ruimte
in een stilstaande ventilator staat zand
de hoogte trekt een riem rond je buik.

[p. 86]

 

Moeten en gekerfde kreten

 

in houtblokken die op de grond vallen

 

onbetreden de vrees voor je evenwicht

 

 

 

de streep door een van je wenkbrauwen

 

raggen van zakken waaruit aarde ophoopt

 

het puin dat daar ligt de resten van straten

 

 

 

een steen in je hand zwart van het stof

 

in een lichtboog hoog in de ruimte

 

de stalen trappen de pand van je jas.

 

 

 

Als op ongekende hoogte een regenboog

 

gevangen tussen licht uiteen staande benen

 

de doorsnede is de omtrek van het raam

 

 

 

gaten in metaal gras in de dakgoot

 

je voeten naast elkaar op het raster

 

de stempels bijeen tussen steen

 

 

 

tekenen je vingers strepen lijnen

 

de fabriek uit het gat in het hek door

 

de spoorbaan langs naar de rivier.

[p. 87]

[p. 88]

[p. 89]