Terras. Jaargang 2017 (12-13)

[p. 73]

Aase Berg
Zeven gedichten
Vertaling: Lisette Keustermans

Het gat van Urd

De sopranen van Dovre janken in de berg. Op een afstand hoor je de autoweg zingen.
Schrik riekt naar vos op deze plek.

De machines breken in Dovre. In oorden waar schaduwen broeden. Uit de Dovrekloof
krioelen en glinsteren diepgroene metallische hagedissen.

Waar duistere machten huizen. Waar spokerij gering en trollen trekt. Waar Våtvatn
oliezwart tussen de vliezen van het Gaudommoeras rust.

Waar het grondwater in de spleet stijgt. Waar het houten kasteel zo eenzaam glanst
aan de rand van borrelende schachten. De machines kauwen op de berg bij de leisteen
molen van Dovre.

Het zwarte gat hier trekt tijd naar zich toe. Wij hebben levend aan de rand gestaan en
voelden hoe de ionen los gezogen werden, hoe het magnetisme cellen uit hun omhulsel
rukte.

De machines sissen in de grot. Fladderende klanken trekken door de nevels van Nidaros.
De verlaten dagbouw met zijn reservoirs en meren. Hier loopt een duidelijke onder-
grondse grens.

De machines knagen in de mijn. Waar de man repen uit zijn zwakke spierhart scheurt.
Waar het Es in klamme lompen aangekropen komt, ondergekotst en bloedschuimend,
met zijn tong smakkend.

Waar enorme basaltstromen in slome reuzenvallen in de diepte storten langs de berg-
wand bij Daudebotn.

[p. 74]

In de leisteen molen van Dovre

Ik manoeuvreer mijn lichaam over diepe vallen, over ondergelopen gaten en open
waterputten, over de natte pels van een dier met angst in zijn opgejaagde rug.
Scherpe takken striemen en slaan bloednaalden tegen mijn vingerhuid mijn gezicht
van blauw glazuur tegen naakte netelvezels. Aan de overkant van de smelterij aan
de rand van het troebele meer daar zie ik Zachris te dicht bij de schacht komen. Ik
loop dichter naar het hoofd toe ondanks kettingen klepelen mat metaal tegen de
jachtige radula. Hier loopt een duidelijke ondergrondse grens een fistelgang naar
Mare Imbrium. Ik stoot de bursa tegen de machines die daar in de wonde bonzen.
Welk onheil kan je overkomen welk onheil kan je overkomen hier bij de zware
wateren. In de smidse de gekwelde velgen van het Daudekoor schreeuwend tegen
scherpe spiesen. Chitinestaven, porfier, koude koolkristallen. Mijn stijve handen tot
een kom gevouwen, mijn stijve handen tot een kom gevouwen rond het oppervlak
van je zwarte cranium.

[p. 75]

In reactor

a) De steenrots draait zijn massa tot die in de juiste inkeping komt. Continentale platen
kantelen en splijten. Kom Leatherface mijn geliefde, glijd in het gezicht van het beestiger
verlangende geheim. Voel het oppervlaktecontact dat kokend hard trilt onder de broze
korrelgrenshuid. Kom, Golem suddert onder het lichaam van onze handen, kruipdieren.
Bij de leder-vervelling van blootgelegde hominiden. Glijd in het massieve tunnel -
materiaal van de kus.

b) Onder het schild kruipt, onder het schild kruipt woedende, orgiastische boulimie.
Je in het vlees eten spugen geliefde en in het vlees gegeten spugen geliefde bij een
onbarmhartige terugkeer van bloedbonkende vleselijke onmacht.

c) Luisteren, weten, kalibreren: storingen uit de nobusferen van de kosmische ruimte.

d) Het is de dood niet het is de rand laat het vizier neer we willen de donkere materie
losrukken uit elkaars uiterlijke halo scheur stukken sluit de ogen loop richting gletsjer
Ivo klimt verwijdert mij en ik verdwijn onder het watervlak scholen zingende vissen
tussen de pilaren ik creëer een onderzeeër voel het vleselijke schenden maar zend geen
geluidssignalen ik bedwing de platen van de duikbootwand de watermassa 's.

Ik bedwing de platen van de duikbootwand.
Ivo klimt de heroïne zingt.
Voor het geheim in zijn scheefheidssteilte van het Niets.

[p. 76]

 

Warmbloed: De Volksziel danst in de mist, kleuren zwieren rond

 

op de muren van de liefdestunnel. Het parasitaire ja

 

knabbelt van binnenuit, draai de hoeven voor en achter, aait een

 

vijfde hart, vijfwieler, houtpaard!

 

 

 

Kom hier, lachende Trojaan. Als de dodelijke angst

 

binnencrasht, wees een hangbrug over het niets. Kom,

 

draaibrug over de leegte, het heelal achter zich. Ademend paard,

 

dampend beest, toernooitortuur in snelle ren en schuimbekkende

 

galop als gek, de honden ernaast, ze slingeren hun

 

wildbotten op de stijve velden.

 

 

 

Een levenslang leven. Een levenslange levensvreugde

 

in tweedracht.

 

 

 

Onmogelijk de geil eisende degen te ontwijken.

 

 

 

De diepzuigkracht van de eterne levenskus.

[p. 77]

 

Lipstick

 

en mijn lichaamsdelen

 

verduisterd in de inspirerende

 

Incredible Deniability

 

 

 

U hebt geen idee

 

wat een mooie borsten ik heb

 

Hoe bleke handen

 

creatief door de netten krimpen

 

 

 

Het vrije net en het donkere

 

oneindig eenzaam

 

in mijn algoritmische sequentie

 

een mis geconfigureerde

 

open proxy server

 

 

 

wanneer de zwarte doos

 

zachtjes de zeebodem

 

nadert

 

voor de kust van China

[p. 78]

 

Dichter met kater zit op een bal in een stal en zingt

 

subversieve reggae hits voor een dik wild paard dat

 

niks snapt en 150 kg moet afvallen. Ze heet Taiga, uit

 

een Russisch woud, en zoiets moet eigenlijk

 

liefde heten.

[p. 79]

 

Wie beslist over de vrouwen-valstrik,

 

is zij het of hij die gevangen wordt,

 

wie klapt hem dicht?

 

 

 

Tralies herslepen

 

tot een getande vulva,

 

 

 

Wie is wie?