Terras. Jaargang 2016 (10-11)

[p. 129]

Jean Brierre
Toinon, die moskee
Vertaling: Piet Devos

Toinon, 's zondags in de winter had die moskee
een zeldzame melancholie, iets van droefenis.
Grillig plooiden zich de tapijten uit Tunis
en Algiers, als was het 't gevlamde staal van de zee.

In de woelige kussens bruisten de wateren
nabij de zonnen in koop’ren tafels gedreven.
Er hing iets doods in de lucht dat moest herleven,
onderbewuste erflast, stem der vaderen.

Het gezang ontspon zich op 't ritmisch trommelspel.
Onder de oranje schermen gingen als een bloem
de oosterse vazen open vol uitheems festoen.
Hoor je die hartverscheurende kreten, dat appèl?

Witte moskee, ik heb me tegen jou aan gevlijd.
In die mannenstemmen zitten metalen krassen,
dezelfde die diep in de spirituals knarsen,
onder 't bezwaard voortploegen in de natte klei.

Heb je gevoeld, Toinon, toen ik je vingers omsloot,
dat mijn blik slechts de melancholische weerschijn kent
van de Vlam die door 't Amerikaanse continent
de immense wanhoop van een pariavolk loodst?

Stil heb jij je frêle hand op mijn ogen gelegd,
jouw kinderhand die enkel seringen heeft gedood.
Jij zag niet hoe ik wanhopige tranen vergoot
en langzaam hun eeuwige lijden heb geplengd.

[p. 130]

 

Dit trieste hoekje van schaduw dat jouw hand mij schonk,

 

waaraan de troeb'le geur van heliotroop ontsteeg,

 

suste die trage avond in Europa mijn leed,

 

zodat, in mijn gewassen ogen, rein de dag blonk.

 

 

 

Terwijl ik, als een log slavenschip, mijn ras en wrok

 

doorheen al mijn aderen heb voelen vloeien,

 

en ik voelde hoe het mijn hele hart doortrok,

 

verbraken jouw blanke vingers schijnbaar mijn boeien.