Terras. Jaargang 2015 (08-09)

[p. 160]

Marion Poschmann
Het onverwoestbare
Vertaling: Erik de Smedt

met de gelatenheid van iets heel groots
kwam deze stad op je af. haar tracés
lichtjes kromgebogen door het zoekende elan
gedragen door het Duitse asfaltverbond

steeds meer kruispunten, vermenigvuldigde huizen

op de vluchtheuvel tollen, zich

laten meeslepen door middenbermen

opspattend water, achterlichten drijven voorbij

wilde je echt daar zwemmen

in een duistere rivier?

je kon niets doen, niets tegenhouden
wachtte er lang op dat het tankstation dichterbij kwam
luisterde naar het ruisen - fluisterasfalt -
dat nooit wegebt

nooit met het primitieve blok gespeeld

slechts met de schittering, de donkerte

schaduwblok lichtcomplex
op elkaar gestapeld
je treeplank naar wat zweeft
zebrapaden als een doolhof

[p. 161]

 

bij sterk belastend verkeer ligt

 

turkooisblauw licht op betonnen voorgevels

 

in de favoriete windrichting

 

chaotisch verwijssysteem van een stad die uit

 

gecompliceerde brugpijlers, uit slecht

 

onderhouden straatranden bestaat

 

 

 

voorvoelen, voorbij iets of erlangs

 

rijbanen, kracht van vermoeden

 

fijn steenslag

 

en vloeibitumen

 

lang liep ik niet op die straat

 

zonder een einde in zicht te krijgen