|
| |
| |
| |
Matthew Dickman
Gedichten
Vertaling: Mischa Andriessen
Broek
Als je door de sneeuw loopt
lijken alle auto's op vliegende schotels. Planeten worden
weer sterren. Geliefden liggen op Mars
lepeltje lepeltje in bed, hun zachte, groene
hoofden op iets als een kussen van kosmisch stof. Dingen
voelen gevaarlijk zonder jou en ver weg.
de evenementhorizon, lichamen vallen uit ramen
stopte ik met roken dus alles wordt nu echt-echt sneu
tot mijn lichaam klaar is
zichzelf te straffen voor het zichzelf straffen. Ik heb een broek
waarin ik werk en een die ik nooit heb gedragen. Ik heb een broek
toen ik aan niets anders denken kon dan Susan. Susan!
Zij droeg van die leuke katoenen pantalons net als Katherine Hepburn
wat haar zelfs nog mooier maakte -
kijkt naar History Channel en romantiseert tragedie.
Zoals toen mijn broers lichaam door hen werd
weggehaald en ik in het huis een broek van hem opvouwde.
Ik voelde me buitenaards en speciaal
toen ik het ene been over het andere legde
en ze daarna bij de knie vouwde als een priester
die zijn ambtskleed verwijdert en de lange, zijden sjaal kuste
voor hij ze teder op het altaar legt
gebouwd voor een man die niemand ooit heeft gekend, zelfs zijn vader niet, die er niet
| |
| |
| |
Weird science
Omdat ik je mis heb ik een berg van kleren gemaakt,
naast het bed, van jouw precieze lengte en gewicht. Ik vond je
uit voor een nacht! Ik plaatste de halters
van mijn handen rond de sweater die je taille is en liet ze
daar in slaap vallen. De maan is in de tuin
drijft door de vitrage, wordt een zebra
met lichtende strepen, slapend op de vloer. In mijn veertiende droom
over jou waren we in Parijs. Maar ik ben een eenvoudige geest en ook
wil ik met jou in Parijs zijn! Ik wil baguettes
en petit dejeuners, ik wil de Rue de la Lune en hotellakens.
Franse handboeien en Frans flessenwater. Ik heb
nog een T-shirt aan je toegevoegd
omdat je nu misschien wel hebt gegeten. 's Morgens zal ik
een paar draden vastmaken aan de sokken en boxers
die je hoofd zijn. Ik zal een grote zware schakelaar neerhalen
en zien of je niet opstaat, kreunend, je armen recht
die beginnen te schoppen, en ik houd je overeind en kus je
waar je mond schrijnt omdat hij nieuw is en alleen maar
| |
| |
| |
De zomer is voorbij, Jack Spicer!
is nog altijd Parijs, Frankrijk,
hoewel we daar nooit samen zijn geweest
als het leven een beetje langer was
en niemand ooit messen uitgevonden had.
Ik steek weer de brug over
en de stad achter mij wordt gered
met een blad aan het eind van een tak
dat ahornstroopbruin wordt.
Het eerste. De zomer is voorbij,
heb mijn kraag opgeslagen tegen de wind
en ziektekostenverzekering, de wolken
en Blauwe Gaaien, tegen de gangbangers
en ontoereikende fondsen. Het wordt kouder.
We schakelen over van witbier op stout, worden
weer onze vaders, onze afgeleefde
ooms, kneuzen onze knokkels
en jonge moeders, we dagen op
de belofte van ijs en sneeuw en voetbal in aantocht
net als de Israëlieten deden met het zand,
het goud, en de insecten.
Het regent, Jack Spicer, en ik mis
Matthew Lippman. Hij loopt
door een steeg in Boston,
zijn mooie handen en schouders, zijn vrouw en dochter
op zijn lichaam als een zwaargewicht, neus gebroken,
Kus me, neem je benen en maak een gordel
| |
| |
wees mijn winterjas, mijn nuchterheid en bodega.
en de oesters worden klaar. Spoedig
kunnen we de tafel bedekken met kranten, met de gezichten
van senatoren en kruiswoordpuzzels,
uitgespreid over de sportpagina,
we kunnen de harde schelpen openen
zachte lijven in onze monden laten glijden. We kunnen
witte wijn drinken en een soort Stille Oceaan maken
van de lunch. Ik wil ergens liggen
in de kamer met jouw jeans
over een stoel gekieperd. Ik wil ijs eten
en mijn broer terug krijgen.
De zomer is voorbij, Jack,
trekken hun zwarte panty's aan als een begrafenis
poetsen het koper, de obers trekken
als lange strengen zijde, puur wit en perfect.
Ik ben de brug overgestoken
naar een Parijs dat niet bestaat. Eigenlijk
de zomer is voorbij en de laatste brouwerijen
worden de hemel in getrokken, worden
appartementen, krijgen daktuinen voor chirurgen en al hun mooie
| |
| |
| |
Majakovski's Revolver
Ik blijf denken over de manier
waarop bramen de mond van een achtjarige
laten lijken op die van een spook
dat in het gezicht geschoten is. In het donker zie ik
mijn oudere broer struinen door het kreupelhout
van zijn geest. Ik kan hem zien staan
in de lobby van een hotel,
alleen, meehuilend met de ijsmachine.
ben ik gevallen voor het lunaire licht uit een plastic schelp
die ik op de badkamermuur heb vastgeschroefd. Op het net
beweert iemand Majakovski's revolver in bezit te hebben
die ze voor slechts vijftigduizend dollar zullen verkopen. Waarom heb ik dat niet
bedacht? De sokken van mijn dode broer zijn voeten halen
en ze inruilen voor een klein beetje
baar geld, een kaartje voor de film, iets
met een bon, bewijs dat ik druk met leven was,
dat ik niet binnen bleef om nachtenlang te huilen,
om keer op keer een geweer te tekenen
met een zwarte stift, dat ik de beste
niet uitknipte, of voor de spiegel
stond, de papieren trekker overhalend tot hij scheurde.
| |
| |
| |
Wat je maar wilt
neemt ons mee uit eten. Hij opent het menu als een paar vleugels
over de tafel. Wat je maar wilt
boven de glimmende hemel van het zilverwerk. De andere
in het donker van de begraafplaats, rug aan rug leunend tegen zijn naam.
Ik loop langs met mijn favoriete drug
binnenin mij. Hij pulkt aan een korst op zijn pols.
Hij kijkt op, opent zijn armen
wijd boven het gras. Wat je maar wilt, zegt hij. Zijn lichaam
te verbleken, zijn stem kruipt langzaam terug.
| |
| |
| |
Ochtend met Pavese
Op een ochtend stap ik uit bed
en de glasscherf die in mijn rechtervoet leeft
springt uit de huid en zweeft met het stof door de gang,
op een ochtend zal Gods engel een vrouw zijn
masturberend in de douche terwijl ik eieren met basilicum voor haar maak, op
een ochtend zal alleen liefde uit bed kruipen
en alles zal nat zijn en gezwollen en open ramen
met picknicks eronder en wat water dat voorbij snelt, misschien een wit
tafelkleed, misschien wat zilver. Op een ochtend
zal er zelfs iets beters gebeuren. Pavese zal weer tot leven
komen. Hij hoest zijn barbituraten op,
veegt zijn mond af en weest niet treurig. Hij zal nog steeds een communist zijn
maar dat is in orde. Cesare van uien en Miss. Constance
Dowling. Cesare van spinnewebben. Cesare van Nazi's. Cesare van de heavy-
Hij en ik zorgen voor regen. We lopen door de straten
en doven de lampen. Ik roep Caesar! met mijn vuist
tegen mijn borst, en gooi hem dan in de lucht als een Romein, als de
Hij en ik zullen de zon zien opkomen
en eieren maken en een pact maken, onze scheermesscherpe liefde, onze
speciale slachtoffereenheid.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd