Terras. Jaargang 2014 (06-07)

[p. 78]

Jack Spicer
Landkaartgedichten
Vertaling: Joost Baars

111

Baudelaireland. Hitte. Heuvels zonder goud. Verbijsterd dat er links en rechts

daarvan ook maar iets gebeurd is.

Ranches gebouwd op de hoop die door de families van die ranches al lang is

vergeten.

Vallei in de zin van vallei waar je de bergen niet kunt zien vanwaar het water in

de niet zo heel koude winter eenmaal koud uiteindelijk doorstroomde.

Twijfel.

137

Kleine mannetjes uit de ruimte en wezens die kikkers eten. Toeristenhotel sinds

1900 voor wonderzoekende toeristen.

Daaronder aan alle kanten ligt een spoorweg die nooit de berg Shasta op loopt.

Als ze iets hebben verborgen is het hier. Maar lager, waar je kunt komen, zijn er

dolle herten, die jou en de verborgen monsters ontglippen.

Een oligarchie van liefde.

[p. 79]

155

Altijd een rivier in je rug. Dode kolenmijnwerkers. De aarde komt aan de

oppervlakte hier.

Impermanentie en standvastigheid.

Het groot vee dat graast op heuvels die er te klein voor zijn en de druiven die

waar ze druiven zijn niet helemaal gelukkig lijken. Te dicht bij de aarde.

Port of Stockton, honderdmiljoen kilometer van China.

185

Een brug naar wat, vraag je. Er staat geen brug op de kaart. Is dit allemaal niet

samengesteld uit duinen.

De lichten flikkeren van de duinen van Golden Gate Park naar de duinen van San

Rafael over een baai die ooit een duin was.

Geen kustlijn slechts door bomen gemarkeerd.

De oranjekleurige snelwegen vallen in je hand uiteen.

217

‘Ik heb het gevonden,’ zei hij, toen hij uitgleed over de zeep in zijn badkuip.

Een haven die nooit helemaal een haven was, nabij goud dat nooit helemaal

goud was, en de cipressen altijd op de terugtocht wegstronkelend van menselijke
dwaasheid.

‘Wat heb je gevonden?’ Ik heb niets gevonden. Een vissersboot en een vracht-

boot en een paar mannen op een heuvel de bomen links een beetje goud zevend.

De liefde doet de ontdekking die de wijsheid achterlaat.