Terras. Jaargang 2013 (04-05)
(2013)– [tijdschrift] Terras– Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 197]
| |
Ken Babstock
| |
[pagina 198]
| |
‘in Wild Boy, bijvoorbeeld, spreekt mijn zoon echt
zijn eerste Engelse woord voor de camera uit. Hij wordt
voor het eerst geknipt en je ziet’ - ik zal nooit helemaal - ‘je ziet
dat hij er nauwelijks in slaagt zich aan te kleden
voor het eerst.’ Wat we verwarren met een populair lied
blaast zijn haar op bij een in het raam gemonteerde
airco-unit. Natte snaredrum in het patroniem,
stel voor dat je ziet wat daar is. Een schildpad - zachter vleeswaar
in versierd pantser - kan zijn versierde pantser zijn.
| |
[pagina 199]
| |
Herfstbericht van de ezelopvangCargo heeft het haar
een beetje losgegooid en is opgehouden
Plinius de Oudere
het vrijwilligerswerk op te dringen.
's Zomers was het een en al Plinius de Oudere
Plinius de Oudere, Plinius
de - ze bleef alleen staan
voor wegdistels, ouwe havermout, of om
fladderige kooluiltjes naar
zichzelf terug te spiegelen
vanuit de natte riviersteen van haar goede oog. Odin,
zoals je al weet,
kwam afgelopen mei
ter wereld onder de conifeer, en is vriendjes
geworden met een kraai
die neerstrijkt tussen
zijn trompetlelie-oren, als grove taal die hij niet
zou mogen horen. Zijn moeder
Anu, het rijpaard met
de zachte hoeven uit Killaloe, is gezond en nooit
ver uit de buurt van Loki of Odin.
De omheining,
de ID-chips als nuttige cysten onder de huid
geschoven, de ploeg
een trompe-l'oeil en het vorenrijke
veld, de haverzak van de UNHCR en de strikte
bezoekuren. Deze dingen gedaan
| |
[pagina 200]
| |
voor staatloze lastdieren,
muilezels en -paarden - gedaan uit liefde, in plaats
van claims op doel of recht -
worden gedaan dankzij
uw gulle steun. In uw namen. Veel plezier met de foto.
Heb een veilige winter
buiten de afrastering.
| |
[pagina 201]
| |
Hunter Deary en ziekenhuisvleugelHunter Deary stoot kreten uit als perzikpitten;
droog, scrotaal gezoem dat een stuip aanstipt.
Als een heup loskomt, komt hij los
voor het ontbijt en ze plopt hem er weer in
met een kruk, steen, schone slang en hennepriem.
Vraag Hunter Deary waarvoor de microben
zijn. Vraag Hunter Deary waartoe de bibliotheek
dient. Vraag Hunter Deary welke ambtenaar haar
geboorterecht betwistte, haar tot laat buiten zijn, haar
nachtelijke uitzending op breedband.
De mannen in fluorescerende hesjes. Het gat in het
plastic. De dpm. De hechtingen. Lekker knus.
Lekker knus. De hechtingen. De delen per miljoen.
Ziekenhuisvleugel zingt tot zijn kinderen.
Kinderen van bloedlong.
Kinderen van gedonder.
Ziekenhuisvleugel zingt tot zijn kinderen.
Lekker knus. De hechtingen. De delen per miljoen.
Hunter Deary heeft op het taakvenster geklikt
leest er wat ze uit de gedachte hebben geknipt:
een topografische kaart van het gebied, een ader
donkert de draslanden, loopt noordwaarts door
een of andere gematigde zone. Hunter Deary liet gas
in een vogelnest achter, tassen onder een bypassGa naar voetnoot1,
fenobarbitalGa naar voetnoot2 in het slik van de Don. Hunter
Deary bij tractie. Hunter Deary in Huntsville.
| |
[pagina 202]
| |
Ze telt de dagen af naar een hoorzitting, terend op
zwarte pompoen, op kaassliert, op
merg uit een alkenvleugel geslurpt. Eeuwen
in ijsbel. Kalverend. Het nepvermiljoen.
Kalverend. IJsbellen. Het nepvermiljoen.
Ziekenhuisvleugel zingt tot zijn kinderen.
Kinderen geslachtloos en gezuiverd geboren.
Gelode gameten in kikkerpoelen.
Ziekenhuisvleugel zingt tot zijn kinderen.
Kalverend. De tijden. Het nepvermiljoen.
| |
[pagina 203]
| |
Hologram, aubadeOchtend. Bijl of dissel? De stank komt van StelcoGa naar voetnoot1.
De schaduw van een kraai schiet
de volle lengte van een valse acacia -
neer, daarna er meteen weer op.
De dauw al van de wortels afgebrand.
Hondenneus, of ontstekingsdopje
van een omgedraaide shuttle als
iets opgeslagen onder het gemaaide gazon.
Oorspronkelijke Dingist, weet je Texas nog?
Hazen die oliekranen mimen, zonder veel
effect, hoewel ze de aardtrillingen ondergingen.
Ik verzin het gewoon -
goedkope CuervoGa naar voetnoot2, vlo flitst in winkelpuikapellen, en
de tumorbobbelige achterbank van een Rambler met een verhaal.
Wat als het allemaal zou moeten werken
zoals het nu vorm is gegeven, geen
andere bindende eigenschap of kracht?
Tijdens de eerstvolgende staking gaan
wielladers er als draken vandoor
om hun tanden te stoken, ingekwartierd in de gemeente-
groeve. Er is een provisiekast bij
de bandenschommel. Kraai weet dat je
weet dat hij weet dat jij weet.
Toen de toneelhaai stierf werd zijn tand
de eerste talisman toen ornament
toen forensisch interessant
in een tweedelige aflevering van HoardersGa naar voetnoot3.
| |
[pagina 204]
| |
Wereldbeeld van een afdankpaard, dumppaard
niet dat je hem ooit zag aankomen
maar je zag een CassandraGa naar voetnoot1 komen.
Halve kilometer van het Poolse mannenkoor
van kikkers bij een rioolbuis, hun gekwaak en geklonk
dragers van verwildering op aarde. De narrenpakken
van de nacht nu in de greppel opgetast. Wat
een prestatie, de gehavende softbal!
Sta in het bolwerk
van de sumak - wat, spook, voel je?
| |
[pagina 205]
| |
NottawasagaGa naar voetnoot1Hemel een motief van sleutelbloem in helder ijs,
meivliegen maken maanwijzers van de stapstenen.
Een havik. Tweede havik. Ze waren daarboven
al eerder, zandpadden vastgenageld van graspluk tot pluk
gras, op de bestempelde duinhelling. DivotsGa naar voetnoot2
onder de moeraseik.
Meerpeil niet zo. Niet zoals
het testosteron van This American Life's vrouwelijke executive producer...
E. coliGa naar voetnoot3 ingevoerd
op sla, lessen in bocceGa naar voetnoot4, dennenkever.
De schietspellen gonzen in de Balm Beach
Arcade dus kijken we scheel, des te beter om te overtuigen in je rol
en later te snotteren boven The Guardian. Na het baden nogmaals toedienen.
Condenssporen of wolkenpatroon? We zijn late gasten, als winter.
Een week, cederhek tot de waterlijn. Volgende,
een passiespel van teenslippers. HusqvarnaGa naar voetnoot5. Een gespalkte arm.
| |
[pagina 206]
| |
AvalonGa naar voetnoot1, helikopterOchtend ontwijd, de kwak-
zalverij van mist. Vocht condenseert
om zwevende zoutkorrels, het is wolk
als we het silhouet ontwaren
van een eend. Spuug, de lucht
raakt oververzadigd en spuugt terug. Meeuwen voorbij
de eerste sluier: clowntoeter met staaldraad
aan het stuur gesnoerd -
Heremietlijster op de hekpaal nabij, omkraalde
meniscus in de gebleekte injectienaald.
Elektroshock, stoffer, smet. Uitgelokte abluties van een kraai.
Als BerkeleyGa naar voetnoot2, naar we hopen, de inhoud ontvormd heeft, en ideeën
gelijk aan dingen zijn, is hier, op een porseleinen zwam
ontsproten aan elektriciteitskabels, de som van alle eerdere veronderstellingen
over essentie. Spons op begane grond,
mysterieuze massa, mossige ottomanes en ieders toevoeging
die wegscheert van eerste toevoegingen. Wilde roos,
tinnen putdeksel, paarse iris in de wirwar van de jeneverbes waar een kreek
tevoorschijn blubbert van boven op het kaapse maanlandschap.
Muis en uil. Banketbakkers-
tafel van zwarte schalie waaruit het potdeksel ploft.
ToetsGa naar voetnoot3 verloren pik waaruit een wesp druppelt.
Wie het ook was plunderde het knekelhuis bouwde
deze weidepaaldinges voor de antipodische katrol van de waslijn.
| |
[pagina 207]
| |
Uitgebrand wrak. Hoe noemen ze dat hier?
Anti-lekbeker in de schuur
bij de kettingzaag en de verdonkeremaande roeispaan.
Terwijl hij daarbuiten het Bakelieten oppervlak breekt,
buigt een vinvis zich naar de eerste en enige
poort - twee futen -
van zijn zen-reuzenslalom. Op dag één
van de thuisvisserij, Michael, boven een bord
kabeljauw, ‘Het werkelijke is niet iets van de psyche,
het is psychisch’ terwijl de puptent smakt, anker ophaalt.
Avond is een scheut kinderen op hun moerasracers,
Purity-crackersGa naar voetnoot4, Wikileaks en arctische mist.
| |
[pagina 208]
| |
Voor wanneer we niet langer doodgaanWe hebben nu alles wat we niet willen en weten
niets van schaarste, hoewel het Victoriaanse station nog
te zien is vanaf hier. Zijn skelet vers gezandstraald
en het restantje ijzer dat die ramen dooradert
geeft ze een lomperig aanzien, als losgeschoffeld
slijk in de winter van een tijdperk ruim voor -
vage kalenderaanduidingen snel fadend
in filmoorlogen, spasmische deskundologen, en fragmenten
uit Lincolns toespraken. Latijnse U's lijken op V's,
we blijven ons maar afvragen of het ze niet ontbrak
aan een specifiek bijtelblad. Rotsduiven
sieren de gotische cake met kak. Geschoten
in zwartwit moeten we later kiezen uit kleur-
tonen en -contrasten, tijdens postproductie,
achter ons de zo puberige weemoed van inbeelden
dat we er niet meer zijn, heel arthouse-achtig zwijgzaam,
crises van eindigheid en een vrij dun laagje grime. De reut
van het zoals het was zal het altijd zijn, paft nog steeds. Vioolsleutels
van zwarte eekhoorns, intussen, gaan over in bas terwijl een wind
opsteekt in het afgelegen branchewerk. We willen er graag
om herinnerd worden dat we geen zooi
hebben achtergelaten. Zijn liedjes rommel? Is er een steeg
om nog in te zeiken? Versnellende hoofden schieten
in uitgelicht diorama voorbij, flipboekje toont
het ene hoofd. Onze eigen trein mindert vaart. In aparte
coupés nemen we onze plaatsen weer in, tellen
de kalkoengieren op, import uit Arkensas, met dreigblik
| |
[pagina 209]
| |
op een congestie van klaverblad. In middengolf gonzende turbines
boven suikerbieten en berglama. Verschijning roept zichzelf uit
tot het oorspronkelijke mysterie. Noordelijk leven trekt noordwaarts.
|
|