Terras. Jaargang 2013 (04-05)

[p. 189]

Peter Gizzi
Gedichten
Vertaling: Mischa Andriessen

Levensnabootsing: een herinnering

De koelte kwam nadat de zender kortsloot.
Alle levensberichten werden geordend in proefflessen

op een metalen plank.

Lokspijzen van gekleurde eieren waren verspreid

over heel de vallei door krantenjongens op rode fietsen.

Ik hoorde verhalen over schepping en zondvloed

op Zondagsschool.

Wie is de boeman was een vraag die veel werd gesteld.
Loodgietersgereedschap en koperdraad werden gevonden

onder de bank.

Je wacht nu op een lege parkeerplaats.

Een jongen werd vol afschuw wakker om te ontdekken dat hij de enige overleveraar was.
Alles opgeteld is de houdbaarheidsperiode van een mens ontoereikend
voor wat de regering ondersteuning noemt.
Ik en mijn lokspijs wassen het geld.
De zondvloed is geen graanontbijt.
Ondertussen, toen er niemand keek, betastte de boeman

een seksboek.

Achter de koperwerken zaten krantenjongens te kijken

naar de vonken die op het beton dansten.

Nu is het een parkeerplaats.

[p. 190]

Hoofdstuk 3

 

De moeilijkheid van hier zijn is: wat overleveren we

 

van onszelf dat we ooit echt kunnen kennen?

 

Het enige voordeel van eten is dat we herkennen dat het eten is.

 

Herken je de lokspijs?

 

Misschien is schepping een te krachtige term.

 

Wie is de boeman was een vraag die veel werd gesteld.

 

Geen kabel lang genoeg om deze structuur te verbinden.

 

De buurt kwam bijeen om bij een glas fris recepten te ruilen

 

vlakbij de parkeerplaats.

Er worden veel levens overgeleverd in betekenisvolle teleurstelling.
Ik zag de voordelen.
Rode fietsen opgesteld in een rij glanzen in de zaterdagochtendzon.
Dan, Zondagsschool.
Vaak dacht men dat de boeman in de kelder leefde

en zijn roep was het gedrup van lekkende pijpen.

Haar pa is een loodgieter.
Leert de buurt de betekenis van publieke werken

voor- of nadat zij een parkeerplaats wordt?

[p. 191]

Hoofdstuk 5

 

De hoogspanningskabel zendt microgolven boven

 

de babykonijntjes.

 

Dit verslag is verscheurd door de boeman.

 

School is een lokspijs.

 

Thuis wachtten ons gekleurde eieren.

 

In de kelder bedenken ze scheppingsmythes met G.I. Joe,

 

Barbie.

 

Een uitgestrekt ondergronds net van draden verbond veel huizen

 

in de buurt.

 

De zon ging vroeg onder toen ze langs verscheidene nieuwe parkeerplaatsen reden.

De hele dag bliepte een spookzender over televisie-

schermen in de buurt.

Ze spoorden mensen aan zich voor de regering aan te melden.
Mannen bespraken de vele toepassingen van lokspijs.
Welk verhaal werd jou verteld?
Hij gaf de boeman de schuld voor zijn slechte ontvangst.
Loodgietersgereedschap en koperdraad werden gevonden.

onder de bank.

We leven peddelend naar een zonsondergang, zoekend naar het geluid

afkomstig van een verlaten parkeerplaats.

[p. 192]

Hedendaagse zeeavonturen

Zeg het dan of
zing het maar.
Deze reizen, golven.
Het blauwen van al wat ik zie.
Zing het met een harp
of tamboerijn.
Met een trom en fiedel.
Deze noten en hun staf,
het netwerk van lijnen
bloeiende einder.
Deze figuren volhardend.
Hun wetten. Ik omarm
toeval. Toevallig word ik
een zelf in zon
midden op de dag.
Waar ben je? Wolk,
welke schaduw spreekt
voor mij. Ik ben benieuwd.
Is er een einde
aan plastic. Is
gisteren het nieuwe
morgen. En
is dat een toekomst?
Krijgen we de kans
het aan te raken en content
te zijn hier
voor we gaan.
Dat de tekenen
ten slotte
niet meer
onvertaalbaar zijn.
En dat ik
deze taal moge leren.
Dat er een
taal kan zijn
met zeg een dolfijn,

[p. 193]

 

een hond, een veehoeder

 

en slachthuis,

 

een houthandel

 

en grote sequoia.

 

Dat iemand

 

barbaren kon opdragen.

 

Blijf daar. En

 

laat je niet meeslepen

 

dit oude spel in.

 

Ik vraag me af of het gedicht

 

oud wordt. Of

 

het lied gesleten is

 

als zeeglas.

 

Ik vraag me af of ik

 

mans ben voor dit licht.

 

Deze ideeën van orde

 

en al wat ik voel

 

als ik de straat

 

afloop.

 

Ik zie het sap

 

op de auto's druppelen.

 

Zie het wrak

 

aan mijn voeten.

 

Zijn staat van verval.

 

Om dat verval

 

te zien als de beste van alle

 

werelden voor mij.

 

Het is transformatie

 

niet transportatie

 

die nodig is. Hier.

 

Het omarmt

 

de zachte materie

 

waarop mijn motor loopt.

 

Mijn larie. En angst.

 

Deze pis en

 

azijn. En tranen.

 

Dat ik geen geweld

 

zal begaan

 

aan mijzelf in gedachten.

[p. 194]

 

Of aan anderen

 

met wrede woorden.

 

Dat ik misschien

 

dit kettingschakel-isme breek

 

van groter dan

 

kleiner dan waarom

 

je groter voelen dan

 

iemand die zich kleiner voelt.

 

Kan ik dit lichaam

 

transformeren

 

dat ik beheer. Dit

 

mijn biomassa.

 

Mijn toeval.

 

Verdwaald op zee

 

vond ik een stem,

 

levend en schuimend,

 

brekend, vallend

 

en rijzend. Te drijven,

 

dwalen, te dromen

 

van de stem. Zijn

 

ader. Zijn trillingen

 

te voelen. Toonhoogte.

 

Meerstemmige geluiden.

 

Daarin overeind gehouden

 

te worden, lief te hebben.

 

Wiens boek ligt

 

daar op tafel?

 

En waar komt

 

de stem

 

vandaan?

 

Welk leven

 

was gehecht

 

aan zijn verheffing,

 

aan zijn list,

 

zijn vermogen te zien.

 

Begrip te vormen

 

van jezelf. Met

 

weglating van jezelf.

 

Hoe te leven.

 

Wat te doen.