Terras. Jaargang 2012 (02-03)

[p. 43]

Nu weet ik wat ik moet zeggen
Anatoli Gavrilov
Vertaling: Arie van der Ent

Iedereen begon te hollen, ik ook. We holden, geleden uit, vielen, lachten hard en holden weer. Toen raakten er een paar mensen achter en bleven staan. Ik ook. Er was niemand om me heen, in een luchtspiegeling heel ver weg flitste alleen het ruitjesoverhemd op van Nikolaj Pereverzev, artiest van het volkstheater van de metallurgische fabriek Azovstal. Hij naderde inmiddels de horizon en was met geen mogelijkheid meer in te halen. Eenmaal weer thuis maakte ik mijn verhitte gezicht nat met azijn en ging op de grond liggen. Net als eerder maakte een muis lawaai onder het bed, liet hij een oud geribbeld zuurtje over de grond rollen. In een uitgegeten en uitgedroogde granaatappel zat zout. De gesp van de riem van ex-monteur installateur 89-208- was een beetje geoxideerd en ik wreef hem op met asidol. In een halfliter jampot zaten nog broodringetjes en die at ik op. De plastic kindertrein bevond zich in de rangeerpositie van voor de hardloopwedstrijd. Ik zette hem in beweging en voltooide de rangeerwerkzaamheden. Zelfs op de grond was het heet en de azijn had slechts tijdelijk effect. De uitbundigheid van de bloemen in het voortuintje leidde tot gedachten over de dood en naar herinneringen aan de recente begrafenis van een buurman die na de jarenlange bouw van zijn huis en het inwijdingsfeestje zich op zolder verhangen had. Uit Amerika was de kunstenaar Arnaoetov naar het vaderland teruggekeerd. Hij had ginds jarenlang gewerkt, was in de leer geweest bij Sikeiros en wil nu al zijn krachten, al zijn talent aan zijn geboortestad geven. Hij heeft de zijkant van het nieuwe postkantoor versierd met een afbeelding in mozaïek van verbindingsmedewerkers die ergens over nadenken en stierf aan alcohol in het atelier van de kunstenaar Naminas, geboren in Mangoesj, waar je veel stenen hebt, zand, rode wijn en warme hartige flappen. Momot bleef trainen op de ritmiek van lepels op een pan. Hij wil jazzmuzikant worden. Hij zei dat er drummomenten zijn dat het lijkt of ze hem in de hoofdstad, twaalfhonderd kilometer met het spoor, horen.

De tram reed tussen landerijen. Links waren meer lichtjes dan rechts, daarna verdwenen die ook, bleven er maar een paar losse over, verdwaald en ver weg. Hoe verder de tram naar het noorden reed, hoe hoger en dichter het groen werd en het was koud en ik wikkelde mij in het de glasstof. De wagenbestuurder keek angstig naar de eenzame passagier. Ze had een koevoet binnen handbereik.

Ik deed mijn ogen dicht en zag een jacht van mahoniehout en een nachtelijke storm. Het jacht werd van het anker geslagen en tegen

[p. 44]

een roestige sleepboot gesmeten. De volgende morgen was ik gedegradeerd van de Vliegende Hollanders tot de haveloze sloebers en had het recht verloren ook maar in de buurt te komen van de elitaire jachthaven van de wasmachinefabriek.

De tram bleef midden tussen de donkere bossen staan. De wagenbestuurster kwam naar me toe en zei dat ze verkleumd was. Ik stelde haar voor zich in de glasstof te rollen en naast me te komen liggen. Ze vond het goed op voorwaarde dat ik haar niet lastig zou vallen. Ik zei dat ik dat niet zou doen. Ze wikkelde zich in het glasstof en kwam naast me liggen. Ze kwam naast me liggen. Ze zei dat ze was geboren in de buurt van Solikamsk en daar weggetrokken op zoek naar betere levensmiddelen en de kans met iemand te trouwen. Opeens schoot ze overeind en begon te schreeuwen dat ik haar van haar maagdelijkheid wilde beroven, dat ze in de dichtstbijzijnde stad aangifte tegen me zou doen. Toen kwam ze tot bedaren, stak een sigaret op een reed iets uit het repertoire van Masja Raspoetina neuriënd weer verder met de tram. De volgende morgen waren we in Vladimir. Hier was het helemaal koud. De tram keerde en snelde naar Marioepolj en hier bleef ik.

Hier woon ik, werk ik, volg ik wat er gebeurt.

Ik werd uitgenodigd voor een radio-interview, kon op geen van de vragen antwoord geven en wekte daarmee onbegrip en hoongelach. Iets dergelijks herhaalde zich ook op tv.

Ik word niet meer uitgenodigd.

Maar vandaag ben ik beter beslagen dan gisteren.

Ik heb leren nadenken, analyseren, vergelijken.

En nu weet ik wat ik antwoorden moet.

De mensen zijn moe, zeg ik.