De tempel der zanggodinnen

Gezang.

TErwyl uw oog noch zomtyds vriendlyk stont,
En ik een kus mogt krygen van uw mond,
Was niemant zoo gelukkig hier in 't land,

Als ik my zelve vandt.

Dat is voorby, en nu voel ik myn hert,
Allengskens in een ander net verwert,
Dat zagt als zyd my aan een zieltje bint,

't Geen zyn's gelyk nauw vindt:

Doch of 't geviel dat d'uytgeblusste vlam,
Weer leven kreeg, en weer aan 't branden quam,
Of d'oude min weer in myn boesem sloop,

En my gemoedt bekroop.

Hoewel dat gy zyt schigtig als een ree,
Hart als een Rots, verbolgen als de zee,
Zy zuykerzoet, en vriendlyk als 't gezicht,

Van 't eerste morgen licht.

[p. 91]

 

Nochtans wensch ik, ô uitgelezen Mydt,

 

Te zyn vereent, tot ons het noodlot schydt,

 

Met u wensch ik door onverbreekbre wet,

 

Een dak, een disch, een bedt.