|
| |
| |
| |
Minnaars treurzang. Aan Laura.
Vois: Belle Kloris enz.
ô WReede Goon! waarom wort ik,
Myn schoone vlucht, ô Angst! ô Schrik!
Se ontvlucht myn oog waar dat se kan,
Des ben ik een verloren Man.
Ach Laura! Laura! Laura Ach!
Dat uwen haat zoo veel vermag,
Verzinkt! ô barenswee! ô smart!
De doot zit my in 't hart!
Verlaat gy my, die eer uw vreucht,
Verlaat gy my, die in zyn jeugt,
U schonk, met onbesweken moedt,
Een onuitblusbre liefdegloedt?
Herdenk die aangename tyd,
Myn hoogste vreucht myn schat,
| |
| |
Hoe dikwerf ik geheel verblyd,
My spiegelde in 't heerlyk licht,
Van uw bekoorlyk aangezicht.
Herdenk noch meer met welk gezoen,
U wierp op 't malsche klavergroen.
U weder opbeurde aan u hand,
Wat vuur sloop in myn ingewand.
Wat vreucht genoot ik in myn ziel,
En my als Olm gekluystert hiel;
In 't minst van smart bewust,
Aan uwe lieve tengre leen,
ô Vreucht! vol lieve godlykheen!
Ja denkt hoe gy door min vervult,
En ik, geheel van vreucht doorzult,
U Bruit, en schoone blom,
Maar Ach! die blyde tyd is heen,
ô Wrange daagen van geween.
Maar Ach! die altewreede Maagt,
Zy die myn hart en oog behaagt,
Is tans niet zagt en teer,
| |
| |
Maar als een wreede tygerin,
Trotseert zy myne lieve min.
Zy spot en lagt met al het geen,
ô Nacht! van nare bitterheen,
Ach waarom worde ik niet,
Daar my de spyt het hart byt af,
Niet neer geblixemt in het graf!
Vaar wel myn Laura vaar vaar wel,
In plaas van lieflyk minnespel,
In bosschen vroeg en spa,
Myn min betreuren tot ik wort,
In 't akelige graf gestort.
Want ik begeer, in 't minst noch meest:
De doot maakt my niet meer bevreest,
ô Neen! neen, neen, ik lacht er om,
De Doot is by my wellekom.
Maar vrees de worm, die u gemoedt,
Dan smaakt gy in de plaas van zoet,
| |
| |
Dan zult gy roepen vroeg en spa,
Tot Kloris, en tot Lelia.
Speelnootjes leer van my, ei leer!
Leer, uit myn zielverdriet:
Dat gy Lieftalge Nimmermeer,
Spot met uw minnaar niet,
Op dat de wanhoop scherp van tand,
U nimmer knaagt in 't ingewand.
|
|
Auteursrechtvrij