|
| |
| |
| |
| |
Vergenoeging lierzang.
IK heb een Lief, vry schooner dan Heleen,
Schoon in saturnus eeuw geboren,
Haar jeucht blyft even groen, haar voorhooft zonder voren;
Die schender der bevalligheen,
De tydt verbleekte nooit haar kaken;
Myn Engel lacht steets even wit,
Dit doet my in haar liefde blaken,
Dit 's de oorzaak dat ik haar als een Godin aanbid.
ô Gy myn Lief! die veler oog behaagt,
Bemind, geviert, gevleid, geprezen,
Van weinige gekent, schoon ge in uw lachend wezen
Het allerkleynste teken draagt.
De meesten zoeken u als blinden;
Meest zoekt men u myn aardsgodin,
Daar ge u het allerminst laat vinden:
Gy hebt in veler liefde een wartsen tegenzin.
Veele offeren myn Lief met al hun hert,
Op glinst'rende outers ryke schatten,
Dan 't gout behoort haar niet, 't heeft op haar ziel geen vatten,
| |
| |
Wyl zy in rykdom kresus tart,
Vaak wort zy av'rechts aangebeden,
De eenvoudigheid behaagt haar meest,
Men vind haar minst in hoofsche kleden:
Zy is natuurlykst schoonst, en vrolyk steets van geest.
Biedt vorsten biedt haar kroon en schepter aan
Met ryke steeden, gantsche Ryken,
Daar ge op uw gouden troon in purper zit te pryken,
Zy haat uw nimmer zatten waan.
Nooit zult gy myne schoone omhelsen;
Gy troont myn Liefje niet ten hoof,
Wen zy met my in schauw der elsen,
Aan 't ruyzent beekje zit, en ik haar gaven loof.
Goon! als zy zich hier aan myn zyde vleit,
Dan pronk het velt met schooner kleuren,
De lucht klaart op; ik zie de donkre wolken scheuren:
Dan noopt my haar blygeestigheid,
Tot zingen, dan strykt zy de vedel.
Dan vlecht ik tym, viool narcis,
En kroon met bloempjes hare schedel.
Dan dunkt my dat zy ver de schoonste en minlykste is.
| |
| |
ô Zoete vreucht! ô Zalig zielsvermaak
ô Heuglyk! ô Genoeglyk leven!
't Zy ik my met myn Lief ter ruste moog begeven,
Het zy ik in haar arm ontwaak,
Myn ziel voedt duizent zoete lusjes,
't Hart is my lichter dan een veer,
Wen zy me omhelst met tedre kusjes,
'k Vind in haar sagten schoot saturnus gouteeuw weer.
Dan stoor ik met geen wenschen 't godendom,
Dan lach ik met die arme slaven,
Die 's aardryks zwarten buyk en ingewand doorgraven.
Dan zie ik klaar, myn Lief, waarom,
Natuur 't bekoorlykst der metalen
Voorzichtiglyk zoo diep verborg:
Zy wilde uw minnaars niet doen dwalen,
Noch vruchtloos kwynen doen door averechtse zorg.
Dan zegt myn Lief: ‘Wilt gy gelukkig zyn,
‘En wilt gy dat ik u verzelle?
‘Dat u nooit wrekke zorg, of snode honger quelle,
‘Of dorst naar meer; dat vuil fenyn,
‘Wast met het swellen van uw kassen,
| |
| |
‘Schroom 't hooft te steken in de lucht,
‘Het onweer mogt u daar verrassen,
‘Houdt u steets laag, of zyt getroost dat ik u vlugt.
Dus leert gy my de rollende Fortuin,
Niet licht noch rukkeloos betrouwen;
Dus leert gy my, myn Lief, myn zalig lot beschouwen.
‘Schoon ge in uw huis, (van blauwe arduin,
‘Noch marmer) nimmer kostlykheden,
‘Van goud of zilver blinken zaagt;
‘Leef (segt ge) met uw staat te vreden:
Hy is de rykste op aart die minst den Gooden vraagt.
Myn Lieste voert myn dichtgeest boven 't licht,
Der glinsterende sterren kringen,
Daar zingt se in 't heilig koor der blyde hemellingen.
Wech dartel ongebonden wicht.
Ik heb éen Lief my uitverkoren,
'k Ben scheutvry voor uw blind geweld;
En zyt gy nieuw haar naam te hooren?
't Is vergenoeging, die by my meer geldt dan geld.
|
|
Auteursrechtvrij
