De tempel der zanggodinnen


Zang. Vois Mes pleurs se sont bangez en ris. DE min, met prikkels van zyn staal, Wekt op den fieren nachtegaal. De schelle nachtegaaljes kaaken, Doen al 't gevedert gilt ontwaken. Op galm van hun geluydt, Schiet uyt zyn slaap myn fluyt.
[pagina 15]
Laet zien eens af de fluyteklank Ontsteken aan den voolenzank, Zal strekken dageraadt, en konnen Doen ryzen, Rosemondt, uw' zonnen Belet van sluymerzucht, Te stralen door de lucht. Op hemelsch stemmetjen, op op, Den mondt van 't vlug gedierte stop, Door 't heffen aan van zoete rymen, Zoet' af, den Nachtegaal, zym luymen: Dat hy, uit lust tot leer, Zyn stem in ooren keer. Ook niet te brusk, ô zangrig riet: Haer slaap slegs tokkel; steur hem niet, Om al het groen der Meyeboomen En ruyd zy niet, misschien, de droomen, En schilderige spraak Der zoetvleyende vaak. Misschien zy my te woorden staat, En doet wel, dat zy wakend laat. Haer lipjes, moogelyk myn lippen, Met lodderlyke kuschjes knippen, En dat haar oogjen zeit, Nu lipjes doet bescheidt.
[pagina 16]
Maar ziet terwyl ik woortjes stouw, Die drenken in den morgen douw, De duyfjes met haar trekkebekken, Haar droomen, en het my begekken, En werpen, bet bezint, Geen kuschjes in den wint. Op Roozemondt, eens uit de bogt, Zyn wy niet lang genoeg verpogt? En zullen wy niet durven plokken, De lusjes daar zy ons toe lokken? Het noot ons al te gaar; Zy, en de jeucht, en 't jaar.