De tempel der zanggodinnen

[p. 10]

Vrysters gesang.

Vois. Courante La Bare.

ZOo dra de zon van 't stralen moe
Gaat met haar alverkwikkend ligt verdwynen.

En d'avond star ons komt beschynen,

Dan sluyten in myn hof de roosjes toe,

Juyst niet om zoo te blyven staan

Maar met de aanstaande zon weer op te gaan
En 't nieuherboren ligt op nieu te ontfangen

Dat uitgerust,

Boed elks verlangen

En de bloempjes kust.

Zoo sluyt myn hart zich toe wanneer

Ik zie myn trouwe minnaar my ontwyken,

Ja 'k schein een bloem, die aan 't beswyken,

Op 't vallen van den avont, seygt ter neer,

'k Ben met de roosjes in een staat

Als my de zon van zyn gezicht verlaat,
Maar keert Hy weder met zyn gunstige oogen,

Dan ryst myn dag,

Met meer vermogen,

Als ze voormaals plag.

't Licht, dat uit zyn bruyn oogen straalt,

Vol glinsterende en-aangename lonken,

[p. 11]

 

Houd my in zyne liefde dronken,

 

Die myne min met wedermin betaalt,

 

Ik eer zyn byzyn, die voorheen

 

Veel onheils heeft om myne min geleen,

 

En om myn schoonheid smart op smart gedragen,

 

Voor wien ik leef

 

Wyl hy in plagen,

 

My stantvastig bleef.

 

 

 

Zyn welgemaaktheid trok myn jeucht,

 

Zyn zoete taal betoverde myn zinnen,

 

Hem tot aan mynen doot te minnen,

 

Als 't voorbeelt van standvastigheid en deugt.

 

Dus kroon ik met myn min een hert

 

Dat nooit van andre zucht geprikkelt wert,

 

Waar op geen valshied noit noch trouwloosheen hegten,

 

Des laat de Nyd

 

Ons vry bevechten,

 

'k Min hem haar ten spyt.

 

 

 

Myn Minnaar vreest geen ramp noch nood,

 

Zyn edele ziel weet alles door te streven,

 

Hy offert my zyn jeudig leven,

 

Ik proef zyn trouw in 't aanschyn van de doot,

 

'k Lach om de Nydt die dit mishaagt,

 

En dol van spyt haar hart aan stukken knaagt

 

De zoete liefde is eyder aangeboren.

[p. 12]

 

Wie na haar wet

 

Niet tragt te hooren,

 

Vangt zy in haar net.

 

 

 

Dat zy, die laf en ligt van zin,

 

haar hart aan dartle minnaars overgeven,

 

Gewoon in ontugt steets te leven,

 

Zich schamen van verboden en laffen min,

 

De wellust rukte my nooit weg

 

Ik minde altyd met reen en overleg,

 

Waar dus de liefde zuyver wort geboren,

 

Oprecht een trouw,

 

Vreest zy geen tooren

 

Haat of naberouw.