Het Taelverbond. Jaargang 5

De stervende helden,
door J.F. Brouwenaer.

Der Denen zwaerden drongen 't zweedsche heer

Naer 't woeste meer.

De strydkar huilt, en 't stael glanst als een schicht

By 't manelicht.

Daer liggen, stervend, op het lykenveld
De schoone Sven en Ulf, de gryze held.

sven.

O vader, dat me in 's levens bloei gedoofd,

De Norne¹ rooft!

1 De Nornen zyn de Schikgodinnen der Noordsche. Fabelleer, Odin is haer' Mars, Alvader haer' Jupiter.

[p. 277]

 

Nu slingert nooit myn moeder, als weleer,

 

Myn lokken weêr.

 

Vergeefs naer my zal myne zangster spiên,

 

Van 's torens trans door heel de ruimte zien.

 

ulf.

 

Zy jam'ren, ja, en zien by nacht ons ligt

 

In droomgezicht:

 

Doch zyt getroost, dra breekt de bittre smart

 

Uw trouwe hart.

 

Dan reikt, glimlachende, u aen Odins mael

 

De goudgelokte minnares de schael.

 

sven.

 

Maer ik begon voor feestlyk snaergeklank

 

Een lied ten dank,

 

Ter eer van vorst en held, weleer gewyd

 

In liefde en stryd.

 

Verlaten hangt myn harp nu, en, in ruil

 

Voor myne hand, bespeelt haer 't windgehuil.

 

ulf.

 

Hoog-heerlyk glanst in 't helle zongestrael

 

Alvaders zael;

 

De sterrenry, en 't stormenheer verwoed,

 

Zweeft aen zyn voet.

 

Daer spyzen met de vadren wy in rust.....

 

Breek af uw lied, en 't styge in hooger lust.

 

sven.

 

O vader dat me, in 's levens bloei gedoofd,

 

De Norne rooft!

 

Nog toont myn schild van grootsche heldendaên

 

Het blyk niet aen.

 

Twaelf regters troonen, streng en gram van aerd

 

Die keuren ligt my 't heldenmael niet waerd.

[p. 278]

 

ulf.

 

Doch, ééne daed voor vele kan volstaen -

 

Zy merken 't aen -

 

't Is, 't land ten heil, te sterven in zyn' nood

 

Den heldendood.

 

Zie ginds! de vyand vlugt; zie op, hoe schoon

 

De hemel glanst! daer spoeden we om ons loon.

Naer Uhland.