Het Taelverbond. Jaargang 5

Het menschelyk leven
door H. Pelsers.

Beminlyk als ons Vaderland,

Zoo is des menschen leven!

Het zoontje speelt aen moeders hand

Met heil en vreugd omgeven;

Hem bloeijen over beemd en dal

De schoonste bloemen zonder tal;

Hy zal steeds vrolyk zwieren,

Zyn lossen teugel vieren,

Genieten in zyn prille jeugd

En snaken 't zaligst heilgeneugt':

Zie hem de roozen plukken

Die zynen zin verrukken!

De jongling draeft in vollen moed

Langs bergen en naer kusten;

Het vloeit te snel zyn jeugdig bloed

Om in het dal te rusten:

[p. 279]

 

Doch wen hy straks de maegd verkoos

 

Bekoorlyk als een lenteroos,

 

Dan zweert hy haer voor 't leven

 

Zyn hert en hand te geven;

 

En flus vereent het huwlykspaer

 

Des priesters zegen aen 't altaer;

 

Voor al des levens stonden

 

Heeft God hun echt verbonden.

 

 

 

Thans eischt een teeder huisgezin

 

Meer zorgen, vlyt en zwoegen,

 

Maer vaderpligt en huwlyksmin

 

Verschaffen zielsgenoegen:

 

Hy staet gelyk een eik in 't woud

 

Als 't winterweêr zyn stormen brouwt;

 

Hy laet de winden ruischen

 

Die door zyn takken bruisen,

 

Opdat hy door zyn sterken arm

 

Zyn dierbre weêrhelft wel bescherm'

 

Met al zyn jonge loten

 

En huis en haerdgenoten.

 

 

 

Maer eindlyk glanst zyn achtbaer hoofd

 

Met zilverblanke haren;

 

Hy schynt een boom, byna beroofd

 

Van looverkrans en blâren:

 

En ieder die den grysaerd ziet

 

Gevoelt de vreugd die hy geniet

 

By 't klimmen van zyn jaren

 

Omringd door kinderscharen:

 

Hy heeft de deugd in 't rein gemoed

 

Van kindsgebeente afaen gevoed,

 

En kan met vol vertrouwen

 

Den hemel nu aenschouwen.