Onze Taal. Jaargang 78

[p. 290]

Guus Middag
Zong
Annabel

Waarom zingt Eva de Roovere ‘Jij is lastig’ en ‘fantastig’? En de jongens van Opgezwolle ‘proef die woofer’? En hoe komt het dat dit zo bijzonder klinkt? In zijn nieuwe rubriek ‘Zong’ staat Guus Middag stil bij de taal en de poëzie die te horen is in allerlei Nederlandstalige liedjes, oud en nieuw.

Vandaag gaan we een quiz doen. Ik geef de tekst van een Nederlands lied en u moet raden welk woord is weggelaten. Tip: het fragment komt uit het lied ‘Annabel’, uit 1983, gezongen door Hans de Booij (soms ook gespeld met een y). De tekst is van Herman Pieter de Boer, de muziek van Boudewijn de Groot. Zo begint het:

Iemand zei: ‘Dit is Annabel.
Ze moet nog naar het station.
Neem jij de wagen, dan haalt ze het wel.’
Ik zei: ‘Da's goed’ en reed zo... als ik kon.

Wat moet er op de plaats van de puntjes staan? De kans is groot dat u hard zegt, of snel. Dat ligt in het Nederlands het meest voor de hand, en het is ook een sociaal wenselijk antwoord: een aardige jongen bewijst een aardig meisje in tijdnood een dienst door haar zo snel mogelijk naar de laatste trein te brengen. Maar het aardige van dit lied is dat het nu juist geen sociaal wenselijk gedrag wil bezingen - daar zijn andere media voor. Zanger Hans rijdt Annabel niet ‘zo snel als ik kon’ naar het station, maar ‘zo stom als ik kon’: met zo veel mogelijk omwegen, langs zo veel mogelijk stoplichten, zonder dat het al te veel opvalt. Hij vindt haar leuk, hij wil haar nog wel wat langer zien en probeert er dus voor te zorgen dat zij haar laatste trein net niet haalt. Zo gaat het lied verder:

We kwamen aan bij een leeg perron.
En ik zei: ‘Het zit je niet mee.’
Heel in de verte ging de laatste wagon.
En Annabel zei: ‘Oké, ik ga met je mee.’

Onze stomme chauffeur is dus geslaagd in zijn opzet. Annabel heeft haar trein gemist en gaat nu dan maar met hem mee - naar het tweede couplet.

Daar gaat het opeens allemaal heel snel. Ze slapen samen, de ochtend breekt aan, Annabel moet vroeg weg en vertrekt. Onze Hans, de vorige avond nog zo behulpzaam, denkt nu dat zij in haar eentje het station ook wel zal vinden. Hij zegt nog ‘tot ziens’, draait zich om en wil lekker doorslapen - ‘maar twee uur later was ik nog wakker, lag stil op mijn rug’. En dan blijkt dat hij haar toch niet zo gemakkelijk kan vergeten. Hij blijft twee dagen in bed liggen, in de war. Dan gaat hij haar overal zoeken, maar vergeefs. Hij merkt dat hij in zichzelf begint te praten. En soms wordt hij in verwarde toestand aangetroffen: ‘Iemand zei: “Je stond uren met je handen op de leuning van de brug.”’ En dan zingt hij nog maar eens zijn refrein - en nu komt het recht uit zijn hart, als de schreeuw van een roepende in de nacht: ‘Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.’

■ Ingeving

Zo is hij, in het midden van het lied, helemaal vast komen te zitten. Hij is ‘totaal van de kaart’. Hij komt pas weer in beweging als hij haar op een avond toevallig ziet. Hij rijdt weer eens doelloos rond in zijn auto als hij haar in een tram ziet stappen. Ook hier speelt het verkeer een belangrijke rol. Hij remt, rent naar haar toe, grijpt haar vast in de open deur, vraagt ‘waar moet je naartoe?’ Zij antwoordt: ‘naar het station’. Natuurlijk brengt hij haar dan in zijn auto naar het station. Zo zijn we weer terug bij het begin. Alles lijkt hetzelfde, maar intussen is er, zoals het hoort bij een cyclisch lied, veel veranderd. De eerste keer hoopte onze Hans dat hij haar op het station met zich meekreeg - nu kan hij alleen maar hopen dat zij hem daar met zich mee wil nemen. Hoe zal het aflopen?

Annabel bestelt bij het loket ‘een kaartje Parijs’. Even zakken wij dan door de grond. En even denken wij, met Hans, dat het allemaal toch voor niets is geweest. Straks zal zij voorgoed in de verte verdwijnen. Maar dan krijgt Hans een briljante ingeving. Hij zegt tegen de man achter het loket: ‘Ja, nog één erbij.’ En weer houden wij allemaal even onze adem in. Wat komt er op de plaats van de puntjes te staan? ‘En Annabel keek even...’ Gelukkig is het antwoord ‘opzij’ en gelukkig volgt daar verder niets meer op. Blijkbaar heeft zij geen bezwaar tegen deze onverwachte medereiziger. Hans zingt nog maar eens: ‘Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.’ De tekst is hetzelfde als in het begin van het lied, maar het klinkt nu een stuk overtuigender.

In het eerste couplet bleven Hans en Annabel achter op een leeg perron. Zij zagen ‘heel in de verte de laatste wagon’ van de gemiste trein. Nu blijven wij, toehoorders, alleen op een leeg perron achter, en zien heel in de verte de laatste wagon van de trein naar Parijs. Dat is het laatste wat wij vernemen van Hans en Annabel. Want Hans bestelde, in navolging van Annabel, ‘een enkele...’ Tip: op de plaats van de puntjes moet een woord komen van vier letters. Het rijmt op ‘Parijs’.