● Naamloze ervaringen
Stel u voor dat er geen woord zou zijn voor jeuk. Of voor het gevoel in een ‘slapende’ arm. Het lijkt ondenkbaar. Toch zijn er sensaties die even alledaags zijn, maar kennelijk geen naam mogen hebben.
Als ik plotseling in het schelle licht van een laagstaande zon of een felle lamp kijk, moet ik niesen. Het overkomt me vooral als ik uit het donker, bijvoorbeeld van een tunnel of een bioscoop, in het licht kom. Die niesreflex is geen persoonlijke afwijking: ik deel hem met een vijfde van de wereldbevolking. Toch is de kans groot dat u er nooit van gehoord hebt. Een onderzoeker ontdekte dat respondenten die de reflex bezaten, aannamen dat iedereen hem had; degenen die hem niet hadden, begrepen niet waarom ernaar gevraagd werd. Die reflex staat in de vakliteratuur bekend als het photic sneeze effect, maar een Nederlandse naam heb ik niet kunnen vinden. Voor een andere gangbare lichamelijke gewaarwording, de spiertrekking in de benen en het bijbehorende gevoel van een plotselinge val, die optreedt in de schemertoestand tussen waken en slapen, bestaat de medische term hypnagoge myoclonie. Wie kent een beter bekkende naam?
•
Terwijl er dagelijks onzinwoorden als suboptimaal en herijkingsproces worden toegevoegd aan de taal, wemelt de wereld van zaken en gevoelens die een naam ontberen.
•
‘We hebben een woord om al het werk te beschrijven dat op je ligt te wachten als je terugkomt van vakantie, “achterstallig werk” (backlog)’, schrijft Bill Bryson in The mother tongue, zijn geschiedenis van het Engels. ‘Maar we hebben geen woord om al het werk te beschrijven dat je nog moet afmaken voor je gaat. Waarom niet “voorstallig werk” (forelog)?’
Terwijl er dagelijks onzinwoorden als suboptimaal en herijkingsproces worden toegevoegd aan de taal, wemelt de wereld van zaken en gevoelens die een naam ontberen. Neem de vraag die over een jaar of drie actueel wordt: je hebt de jaren tien en de jaren twintig, maar hoe heten de jaren in het eerste decennium van een eeuw? ‘De jaren nul’?
Of dit: twee voetgangers die elkaar proberen te ontwijken, maar allebei herhaaldelijk in dezelfde richting opzij stappen. William Safire (de Amerikaanse J.L. Heldring) smeedde daarvoor uit faux pas en pas de deux het wonderschone faux pas de deux. Twee andere Amerikaanse suggesties voor die two-step op het trottoir zijn ‘Willie Pep’, geïnspireerd door het voetenwerk van de bokser van die naam, en sidewaltz.
Kent u woorden voor deze naamloze ervaringen? Hebt u ervaringen waar geen woord voor is? Blijf schrijven naar:
Onze Taal
Laan van Meerdervoort 14a
2517 AK Den Haag