Taalcuriosa
De onnaam
Jules Welling
‘Nomen est omen’ (De naam is het voorteken), zeiden de oude Romeinen al, en zeker, een naam is belangrijk. Je komt er nooit meer vanaf.
Sommige namen zijn moeilijk en worden gauw verhaspeld, vooral die met accenten, cedilles en umlauten. Speciaal in het huidige computertijdperk is dat het geval, omdat veel van die dingen daar niet op geprogrammeerd zijn. Iemand die Klompé heet, heet in de computer meestal Klompe.
In 1954 publiceerde Pauline Réage - Reage voor de computer - haar beroemd geworden boek Histoire d'O. Daarmee gaf ze haar sadomasochistische hoofdpersoon een echte onnaam, want geen enkele computer kan daarmee uit de voeten; veel mensen trouwens ook niet.
Als mevrouw O haar naam opgeeft, wordt zij geregistreerd als Haut, Aux, Eaux, Eau, Aut of Oh, en in het ergste geval als H2O. De computers boeken haar als 0 (nul) en dat is geen naam maar een getal. Belastingtechnisch gezien kan dat zijn voordelen hebben, maar als je met zo'n naam aangewezen bent op een uitkering, kon het ook wel eens minder prettig uitpakken, want je bestaat gewoonweg niet. Nu was mevrouw O uit het boek slechts een papieren naam, maar een blik in het telefoonboek van België onder de T van Tienen leert dat er inderdaad mensen zijn die O heten. Nog curieuzer wordt het als we de atlas erbij pakken. In Normandië ligt een dorpje dat O heet. Met andere woorden: een hele dorpsgemeenschap die voor de moderne apparatuur niet bestaat...
Auteursrechtelijk beschermd